De Gids. Jaargang 158

[p. 471]

Anton Ent
Disgenoten xiii

Eén ding staat vast: ik ben het niet. Scepsis
laat zich niet verleiden tot verraad. Wie
weifelt, hecht zich nooit aan vroeg of laat.

Een wonder achtte ik van geen betekenis:
lijf en geest luisterden wat graag. Suggestie
speelde steeds de baas. Hocus pocus. Poëzie.

Hij blijft waarachtig op de martelkroon gebrand

en houdt iets masochistisch. Dat zuigt geweld.
Daarom draag ik een knuppel in mijn hand.
Het luistert nauw in dit bedrijf. Hier de held

en daar de strop. Kan hij mijn redder wezen?
Laat de dokter eerst zichzelf genezen
van de diepe wond die deze argwaan slaat.