De Gids. Jaargang 158

[p. 311]

Margreet Schouwenaar
Twee gedichten

Schets van een zomerdag

De korstige knieën
van alweer een zeeheld
bieden slechts beschutting
aan ontheemden en de man die
duiven voert.

Een transistor kraakt.
De tocht door de ether verzwaart
de woorden tot zij als druppels
landen: een tik, een sprong,

verzanden.

Het nieuws staat met lege handen
en een aangenomen gezicht.

In de deining van het bericht
ben ik als een schip.
Golven die traag uit mij opgaan
als gebroed dat om vergeving vraagt.
Handjes op de romp,

gekielhaald

door het oude misverstand dat
water draagt.

Zoals het kind dat zijn ijsklomp
onder de gloeiende zon bewaakt,
is er veel dat opstaat, uitzwermt
en als rook in noodweer neerslaat.

[p. 312]

 

Voortgang is het luik dat plotsklaps

 

openzwaait, reduceert

 

en weer in het landschap opgaat.

 

Ongedaan,

 

zoals een hand een vuist bewaart.

 

 

 

Zomerregen legt zich neer.

 

Een raam dat openslaat.

 

Een hand komt als een potloodstreep

 

op het melkazuur en draait uit het nat

 

een glazen stuiter.

 

 

 

Die rolt en rolt, wacht op de tik,

 

rolt en rolt.

 

Haast mondjesmaat.

[p. 313]

Nagelaten

Hij die opstaat en wenkt,
de ogen rond hem
geloken, gesloten,

gewend.

Zoals de keren dat ik
vind te wikken, te knikken,
horen het schreeuwen in me
overstemt.

Een moment: ruige grond,
houwelen in het gelid.
Aan weerszijden spaanders.
Gemompel waart rond:

Ik, Ik.

Oh honderdkoppig beest
dat de muil heet en vochtig houdt,
dat eet. Eet.

Dan de knaap
die zich verstout en ten strijde trekt.
Achter zijn schild schuilt nauwziend
en wreed de schrik en geest
uit zijn voorvaderen ontleed.
Zijn blik is tevergeefs.

Het blikkerend licht dat als
een hoefslag sporen maakt
nagelt de kist van zijn daad,
balsemt zijn gelaat.

Ver weg gaat de einder,
in zijn armen de dageraad.

En niemand
die de kolder als een klamgeslapen
laken terugslaat.