De Gids. Jaargang 158

[p. 133]

Esther Jansma
Twee gedichten

Overkant

Rook waait je mond in. De zon trapt
in je haar. Jongens in mouwloze shirts
wrijven het bloed uit de ogen.

Chirurgen polijsten hun instrumenten
en bergen ze op. Iedereen loopt
naar de haven. Jij, tussen de verlaten

zomerjurken van het licht, de schillen
en schaduw van vuurwerk, rent ze na
en het gebeurt dat je steeds lichter,

dat zwijgen je opvult en omhoog tilt
en je breekt van zoveel leegte en
verwaait over de stad die in een klein

besloten vroeger, die stil is, waar
het nacht, waar iedereen is waar hij
wil en zichzelf is vergeten en slaapt,

en het gebeurt, op diezelfde adem, dat
je droomt, een vloot papieren vogels,
geritselde zuchten zonder verband,

dat je weet dat er een weg, dat je terug.

[p. 134]

De brief

Een vliegtuig slaat tegen een aambeeld
van geluid. De dag verbergt zijn rode oog
achter de huizen waar we woonden.
We hebben geen getuigen meer.

Muren keerden zich naar binnen,
tonen ons de rug, gelijnd, meetkundig
aangetast alsof er nog een reden is
van dit verval, dan dat we blind zijn,

wetteloos en losgelaten in de ordeloze
wind die we tijd noemen. Hier zijn
geen oorzaken dan die zoals gewild
door jou en mij. Wij zoeken antwoord

op blinde muren, in resten van woorden,
graffiti, overgespoten, onleesbaar
en leren wat de atomen van doden
vertellen: niets is nieuw, voorouders

kijken door ons mee, bewegen spastisch
de armen, slaan elkaar. Zo willen wij het.
Wij willen wat we kennen tot bestaan.
Herhaling: de illusie van essentie.

Jij die je afgrijzen ordent tot plooien
rond de onleesbare brief van je mond,
weet je nog waar we woonden? Er waren
zalen met gebroken ramen. Zonlicht dreef

in plassen glas op de vloer, de dag
deed pijn van groen en geel, bloemen en gras.
En zo blijft het. Het is lente en je vuist
blijft door het raam heen slaan, de vaas

[p. 135]

 

blijft vallen in de tuin en wind en buiten

 

blijven waaien rond het kind dat op de vloer zit,

 

met ijs speelt. Maar waarom zou dat erg zijn?

 

Jij, medebewoonster van de stad zonder licht,

 

 

 

deze nachtstad, vuile ingewanden waar

 

het geluid van sirenes nooit stilhoudt

 

omdat er altijd weer een ander kapot valt,

 

luister: er gelden geen wetten hier,

 

 

 

er zijn geen represailles wanneer je zwart

 

hernoemt tot licht, scherven tot deken,

 

het verleden tot hand die je opvangt,

 

geopend, moeiteloos.

 

 

 

In ruimten vol vuur en dieprode schaduw,

 

kasten, schilderijen, sinaasappels,

 

legt iemand de nachtstad het zwijgen op,

 

smelt iemand het ijs, voedt haar kind.

 

 

 

Jij zou het kunnen zijn. De gebogen

 

ruggen van huizen zijn je vijand niet.

 

Ze beschermen geheimen, kloppend bloed,

 

dat hart van ons, het gefantaseerde hart.

 

 

 

Zolang je iets gelooft is het echt, moeder,

 

in de stad zonder wetten. Kijk dan,

 

ik stap uit je mantel van steen, ik stuur me

 

de brief van je mond toe, geopend.