De Gids. Jaargang 158

[p. 129]

Marc Reugebrink
Oog in oog

Evenbeeld

Kijk, dit ben ik zelf, dit is
een volledig mij vreemde - nee,
de hem zo teder beminde, één
tot in mijn huid verknocht
aan zichzelf: wij horen vanbinnen
ons spreken, maar spreken ons tegen,
verslikken, verzwinden, maar reiken
elkeen naar wat buiten ons

blijft: het ruisen in longen, het neren
van bruisend verterende spijzen, de afbraak
in bloedeigen cellen, het kraken
van beenderen, wervels: één moet het

zijn, maar ik ben het niet: dit is
de wereld en gene staat glashelder deze
in spiegels te vrezen: als ik het niet ben
kan het de ander niet wezen.

Doorlichting

Zie, dit is mijn beeltenis, dit
moet ik wezen, gelijken op wat
dwarsdoorheen mij innigst is en huidvergeten
schaduw en bekommernis:
uit deze diepten roep ik mij
te blijven weten als geheel
van ondoorlaatbaar stof en weer
te keren tot die ene

[p. 130]

 

die mij afgod is: het zeer geliefd

 

verbond van ogen, oren, neus en mond,

 

gelaat dat met zijn lippen dicht

 

de pijn verbijt die zichtbaar

 

 

 

in dit tegenlicht mij nu geheel

 

doorstraalt: ik ben vergeten

 

wie het is die mij

 

als evenbeeld heeft uitgewist.

Vanitas

Zie mij aan en kom nog even
in mijn ruggegraat staan: leg
rib aan rib, geef schouders aan
en ledematen, herstel, breng
samen, laat in een ommezien
de atlas en de draaier mij
in dit ogenblik bewaren,
en houd mij staande: ik

zou zo graag - maar het leven, ik
weet niet wat het doet, dit
onophoudelijke delen in het bloed
en het ondeelbaar woeden in ons

wezen - maar wees geen
vreemde en vergeef me dat ik
in je groeien moet, ik
mij in jou sta te begeven.

[p. 131]

Kostbaarheden

denkend aan mijn zus
- april 1994

I

Dingen die zo zeldzaam stil
geworden zijn als je gezicht
moeten bewegen, dit zo in je
veranderde gezicht dat ik
zoek en dat zo stil
geworden is dat het moet

en het licht dat er is
in de dingen, je gezicht, dit
wat ik vind zoals
het is, zoals je mond
en je ogen, zo dicht

en ik die hier is, ik moet
bewegen in de dingen in je
ogen je mond je gezicht

II

De verandering waar ik om kom -
maar ze verandert niet: de glimlach
niet die rond je mond en niet
mezelf die naderkomt en glimlacht
alsof ik zie dat jij het bent
die hier gekomen is om mij

[p. 132]

 

te zien, maar ik herken

 

me niet, noch word jij

 

in dit gezicht mij

 

eigen: ik wil wel blijven

 

kijken naar die mond of die -

 

 

 

maar jij verandert niet

 

waarom ik kom

III

De broer in mij, lijkt hij nog
op wie ik ben als wie
ik ben door jou niet
wordt herkend - en ik, is die
hier kijkt een ander dan
degene die ik mis

in mij, en op jou lijkt,
zijn handen legt rond dit,
dat jij niet bent, of ik
- en die hier ligt, zij blijft
dezelfde die zij is

in deze handen - mijn ogen, mijn gezicht.