De Gids. Jaargang 154

[p. 895]

Ton Naaijkens
Vijf gedichten

Uit de boeken

Had ik, jonger, wild van liefde
zonder letters luider moeten zijn

(het vocht zat in mijn oog, mijn
hart dronk duizend tongen) - luister,

ik was nog eens een vrouw van
willekeur - in mijn haar de leegteroos,
een teken van kleur, een stem van begeren,
de hele staat van zijn.

Zo ik later stil van dood zonder
beelden ben geweest, wil ik, mens van
ongeremde godlust, zijn in deze vorm.

[p. 896]

Benno's voortand

splinterde bij een val - een stilleven
dat zijn tweede zomer vastzet in,
lijkt het: een veld van keien.

Ik sloeg er ooit, ouder, een stuk
op een fles, maar ik was zo zonder
val, gronden, harde steen. Het lag mij

meer aan de komst van vreemd bloed
dan aan een gladde lege orde. Voor
hem leg ik zeil over de keien,

verwarm ze, maak er een tempel van
waar de splinter bewaard, geëerd,
mijn tong wordt gesmoord.

[p. 897]

Utrecht, drift

De gracht is een dier met meer ogen dan
de kat na haar derde dood. Wie er woont
kijkt in de stilte, de zwarte spiegel
met het paarse paneel waar de trilboom
dreef, de dobbelstenenworp - zo je het zien
wilt ligt er een meisje ruggelings los
in de als in strandzand getrokken lijnen.

[p. 898]

Nederlands lijf

Daar was het: warm vocht, taal
ten dode, de overkoepeling
zonder sluitsteen.

Het heelal hebben, gebogen staan
en tenen raken met de toppen.

Wel ook: zelf zijn, als zout
en water, sijpelend en zuil of
het gecontoureerde veenlijk
dat kijkt in de vitrine.

Of dan de borsten boven me, de boog
die definitie is, de cirkel rond.

[p. 899]

Naam, nee

Op de beddeplank dus zo zeker geboren mij
wat ontredder je je, en: wat verliet ik u.

Neem de naam Gebirtig. Als ik hem zeg
te wonen op een lege plek (erachter niets,
ervoor weinig), dan stribbelt het,
duwen we aan weerszij tegen de deur.

Terwijl: vanachter Karpaten naar de steden
west hier ondergaat zijn woord zijn weg
die ander leven grondig anders spiegelt.

Daarlangs, langs die meridiaan, bezie ik
de stottermaraton van tijd, geweld en taal.