De Gids. Jaargang 149

[p. 684]

Robert Egeter van Kuyk
Drie gedichten

Ter herinnering

Elke ochtend vluchten de goden weg
van de heuveltoppen, gehuld in nevel.
Alleen hun beelden blijven ons over
in vochtige, zwijgende steen
als mensen verloren in de koude.

Colombia, S. Agustín, 1984

[p. 685]

Aan de jaguargod

Heer, wij komen met lege handen aan uw hof,
naamloos als uzelf, maar niet zovele eeuwen oud.
U schept hier de bestorven tijd, die wij in onze haast
slechts even beroeren.
Maar ook wij hebben onze blijvende schat,
Heer: gevoelens die de woorden vullen
van onze onderscheiden talen
en langer leven dan ons lichaam, uw beeld.
Hierin zijn u en wij verbonden,
het geluk dat de lange, donkere nacht doorstaat,
onze vriendschap die het kwaad bezweert.

In de heldere berglucht op de Heuvel van de Goden
beschermt de jaguargod zijn gelovigen,
gehurkt in warm basalt.

Colombia, S. Agustín, 1984

[p. 686]

 

Hier is het eerste woord nog niet gesproken

 

en voeden wortels van vergeten en van herinnering

 

het naamloze leven om ons heen.

 

De geluiden van de nacht zijn lianen geworden en bomen,

 

vissen in de rivier, grote blauwe vlinders,

 

gevlekte jaguar met zijn mensenogen.

 

De brede rivier, de groene stilte van zijn oevers,

 

alles is gebleven zoals het was

 

voordat de mens het ‘Amazone’ noemde.

 

 

 

Peru, bij Iquitos, 1985