De Gids. Jaargang 149

[p. 365]

Hans van de Waarsenburg
Villa Carmen Sylva

I

Zulk een kleine ode, die
zich niet vangen laat.
Tegenzang van dood gelaat.

Branding, met harde hand,
sloopt de jaren. Breedband
van het geheugen. Grove korrel.

Charon schiet sterren in de nacht.
Brommende verte. Luiken klapperen.
Hij staart vanaf de veranda. Prinses.

[p. 366]

II

De stammen gekromd. Ruggen naar zee gericht.
Kruinen turen landinwaarts. Afkerig beeld,
waarin de holle stappen van een paard.

Het blad verpulvert. Welke muziek kiest zij?
Meeuwenwals? (Zacht gekrijs staat goed in je
oorschelp.) Of een beulstango van flarden wind?

Tegen de moszachte flanken van het duin,
de beweging die wordt ingezet. Rug tegen rug.
Rimpelloos en ver, de glanzende huid.

[p. 367]

III

Voor je ogen de voile. Schemerig geheugen.
Windstreken brachten je naar deze holte, vol
hoepelrokken en krakende schoenen. Aan de hand

Van je vader door het rulle zand. Blootsvoets,
vergat je te praten. Zeezangen in de diaspora,
vele talen schuldig. Groen uitzicht op de veranda.

Naar schilders werd verwezen, zei je. Later in het
donker de limonade. Nog even lichtte je op in flitsen
van de vuurtoren. Gevangen in je rieten stoel. Huiverend.

[p. 368]

IV

De verte die hier uitkomst biedt. Met open oog
het eiland ronden. Van brandhaard nog geen spoor.
In rustige begroeiing sluimert tijd. Horizon met

Zeilen nog gescheept. Goede rook pluimt westwaarts,
terwijl het oostelijk zachtjes gromt. Ach, het
heilzame water wast en spoelt de bleke voeten.

Zondig kijkt ze naar de zon. Ik berg me achter
duinroos, kijk nog eenmaal om. Het doek verbleekt.
Golfslag breekt het beeld. Het laatste woord verstomt.

[p. 369]

V

Zuidwestenwind, bij eb. Het stuifzand in de mond:
duin zette toen al aan, brak af. Niet de voorsprong
van het hout, dat nat te geef ligt, noch de kaart

Die onbesproken toekomst spreidt, maar de dood
happend naar lucht. Woorden die verwaaien boven
het schelpendek. Vis met open kieuwen, kieuwend.

Ademloos, dit haperen van gebaren, dit uitzetten
van stilte. Je tikte met een stok tegen het natte
zand. Maar de dood. Dit beginnen schept afstand.

[p. 370]

VI

De doortocht tenslotte. De jaren die voor de einder
lagen. Liplezend, dorstte je naar water dat beschreven
moest. Zilte berijming, donderend en noordelijker.

Dit hier was voor je weggelegd: gedroomde zomers in
groen en blauw, zoete ballingschap in een oneindige
lengte van dagen. Toch lachte je, beschadigd in de zon.

Verschoof je met het tij. Dichterbij kwam je niet.
Een naam die restte, lege villa die ik vind. Letters.
Gemaakt beeld, dat soms huivert in de wind.

Villa Carmen Sylva

Carmen Sylva was de schrijversnaam van Elisabeth von Wied (1843-1916), koningin van Roemenië. Zij schreef poëzie en proza.
‘Carmen Sylva’ is ook de naam van een siënna- en okerkleurige villa te Domburg. Deze villa heette oorspronkelijk ‘Villa Marina’ en werd gebouwd door de Keulse eau-decolognefabrikant Aldenbrück von Brühl. Zij werd echter al spoedig overgenomen door de omhoog geklommen messen- en scharenfabrikant Erbschloe. Deze Erbschloe bood in de zomer van 1889 zijn Villa Marina aan aan koningin Elisabeth van Roemenië. Na deze logeerpartij kreeg de villa haar huidige naam.