De Gids. Jaargang 149

[p. 254]

Theo van Baaren
Twee gedichten

Trommels van marmer, fluiten van graniet,
een stilte die je met de hand kunt tasten:
koud als ijsval, zoals je lachte die nacht,
toen een stoet gemaskerden op vilten
voeten onhoorbaar door de verlaten straat kwam
en je niet begreep dat zij de dood
begroeven en mét hem alle leven op aarde,
zwaaiend met vaandels van rook en vlaggen van roet.

Na het bal

Gekleed in zwarte veren gaat,
op hoge hakken in trippelpas,
een jonge vrouw over de straat,
alsof zij alleen op de wereld was.

Het licht van de lantarens glanst
op 't rode masker dat zij draagt.
Soms lijkt het wel, alsof zij danst,
maar er is niemand die haar vraagt.

De wind steekt op en veer na veer
maakt de storm begerig buit,
haar blankheid schemert meer en meer
door 't verenkleed dat haar omsluit.

Op hoge hakken trippelend gaat,
alleen nog 't rode masker voor,
zij door de uitgestorven straat.
De wind verwart het verenspoor.