De Gids. Jaargang 147

[p. 525]

Wim Reilingh

De meisjeskamer

Zo wonderlijk en angstig was de nacht
Een natte kramp, waarin de walging werd verzwegen
Achter de purperen gordijnen stonk het vensterglas
naar sigaretterook en oude regen
De bloemen op de glazen tafel trilden
Hij was bedroefd. Hij haatte haar zo diep

Zo diep. Omdat hij haar zijn woorden gaf
Terwijl zijn woorden dat niet wilden
De spanning steeg, en brak uiteindelijk
De muren zweetten van een klamme rust
Hij kuste haar zoals men tantes kust
Ze ging uit bed, en nam een sigaret

Hij keek met halfgesloten ogen naar
haar lichaam, naar haar schouders
Haar borsten en haar ongekamde haar
Haar spits profiel. Hij had haar lief
Hij had haar zo ontzettend lief, dat liefde
haat werd, en het denken buitensloot

Hij kneep zijn ogen samen, en het donkerrood
tapijt vrat aan de kleren op de grond
Aandachtig doofde ze de sigaret, hij zag hoe blauwe
wolken langzaam langs haar hoofd naar boven dreven
Ze deed het licht uit, en kwam naast hem liggen
En huilde. Even maar. Heel even

[p. 526]

Het preimeisje

Ze had een beetje een bedroefd gezicht
De vormen van haar lijf gingen verborgen
onder een lange, donkerblauwe cape
Ze zag heel wit in het verflensde februarilicht

Zo'n hoofdje had ze dat aan aapjes denken doet
Aan droeve aapjes die hun lichaam goed verzorgen
Ze had haar ogen opgemaakt en rook naar zeep
Ze leek een engeltje dat plassen moet

Ze had een kilo prei gekocht, en droeg
de stronken in haar armen of het bloemen waren
Geen bloemen droeg ze in haar haren
Dit allerliefste meisje had aan prei genoeg