De Gids. Jaargang 147

[p. 455]

Manuel Kneepkens
Drie gedichten

Eind van het seizoen

Waar zijn de naakten die elkaar in de bezwete hokjes
de abrikozen lijven kusten?

Verlaten ligt het wit terras van wespen / & van Dromers
glazen Cassis slurpt enkel nog de ondergaande zon

(‘Jongens, wie badmeester Nazomer's fluitje opduikt

mag heel de Septembermaand gratis...’)

Nacht is gevallen over de zwemmers van toen, de lachers
de duikers... / over hun joelende torso's, gekatapulteerd

van de spring

plank

in het zwarte diepe / Spiegelend

niets

[p. 456]

Elfenkwartier

Als bataljons libellen stijgen ze uit 't riet
: ‘Dag & nacht

Liefde!’

staat er / in zweetdruppels licht
op de naaktheid van hun billen

Plotseling doorboren hun platina dolken
vlinders

de vleugels van hun gaafheid / om niets!

Roomkleurig bloed spat op uit de Andromeda-nevel...

Nacht

met je vallende

sterren /

Herfstnacht, is dit je boodschap tot de bruidssluier
de vlam

van de braam?

dat wespen

de tailles van vrouwen bewonen / een man

de angel van zijn zaad?

[p. 457]

De fazant

Vanmorgen, plotseling, een fazant in de tuin
ineengedoken

op een pol schildersverdriet

Doof, blijkbaar, voor het rumoer in de Annastraat
- kinderen naar school. Klappende

autoportieren -

Het oud verbond van mens & dier herstellen?
Het dierenasyl?

(Wat als de poezen van de buren Hem ontdekken

zo weerloos

als de naaktheid van Diana, z'n godin...)

Nu scharrelt hij traag wat rond. Wel een kwartier
- met de schommelende gang v een Victoriaanse Dame

mét sleep -

Gaat dan weer zitten, mismoedig, op z'n plek

Wacht, ik breng hem een bakje graan & zaden
(Voer

gepikt uit 't caviahok)

Maar als ik, heel voorzichtig, de tuindeur open

Stijgt hij statig op... een Haute Couture-hoed
in de wind. En ik blijf achter, onnozel
/ een haast middeleeuws

man (bleek gouddraad) / op een (beschadigd) gobelin