De Gids. Jaargang 147

[p. 444]

Frans Budé
Sneeuw. Geruimd

Landschap

Meanders. Zoveel wegen
zonder naam. Een dood

moment van wijdte, ver
en wit het landschap in

Zo lang geleden -

Is dit een reis of gaandeweg
een streek? Smerig

zijn de paden, afgelegd
in sneeuw, vastgevroren
nagels, geknipt voor rouw
De afgesloten ogen,
geknepen tot een kier

Voorgoed dezelfde
trekt hij het duister in,

onbewogen

breekt men tak na tak
de bomen uit zijn raam.

[p. 445]

De vlucht

Noordkant. Venen
Uitgewoond als sneeuw

Een vogel spreidt een schreeuw

Vliegwerk. Hoe hij opgaat
en nooit meer

vallend in zijn schreeuw

Korst van licht. Stroomgebied
Kaal van wind waait gras

ongemerkt voorbij

Is 't wel een vogel?

De plek wordt leeg,
zwart en droog,

de blik die in hem zit

net op tijd omlaag.

[p. 446]

Vindplaats

1

Ondenkbaar ver

Gekkenlicht of schemer?
't Dondert niet in dit klimaat

Haal de knopen uit zijn sneeuw
Kruip vast bij hem in

Klamme hengsels, gaten

Die emmer draagt zijn bloed.

2

Snij zijn stappen uit het gras

Een voet van roest
ligt voor de hand

Hier ging hij op het noorden aan

Huilde, dacht al
dat hij spoorloos was.

[p. 447]

3

Lang hing hij niet uit
Een dood van niks

Opgeknoopt en neergehaald -
nog spijtig van het eten

brak zijn lijf
de warme sneeuw.

[p. 448]

Mythe

1

Wachtend op de gepluimde veerman
sneed hij touwen uit het licht
dat in de bomen hing

In het drassige land
kwam hij verbeten thuis

Vlammend revier

Hij sloeg het vuur
Niet op niet neer.

2

Als een god onvindbaar
Veraf. Vluchtig,

stralend in de sneeuw.

[p. 449]

 

Liefste,

 

 

 

ik leg mijn handen

 

op het water, voor jou

 

bega ik sneeuw,

 

 

 

die naderhand gevlogen,

 

snijdt tot op de huid,

 

de riem van wind, aangetrokken

 

 

 

en smal het bed van slakken,

 

de natte voeten onderin,

 

 

 

de lucht die warm en zwart,

 

vol van ijzer, aanbreekt

 

 

 

als weleer.