De Gids. Jaargang 147

[p. 440]

Huub Beurskens
Vier gedichten

Vallende man

in steeds hogere flats worden we gehaald.

mijn moeder was van streek niet omdat ik
geen vleugels had bleek maar ik liep blauw aan
toen smoorde iets haar kreet: er viel

een man neer langs ons raam. zijn hel
verlichte flat was een brand. even hield
hij nog een hemel in de hand toen liet hij ook
zijn engel gaan om met beide handen door
de grond te kunnen gaan en daarna met de benen.
de gordijnen werden dichtgedaan. toen was er de sirene.

ik had zolang met ademen gewacht. kijk,
zei mijn moeder, hij lacht. maar ik dacht

roeiers op alle etages met open oren en uit alle macht

[p. 441]

Waar het spoor de zee verlaat

het gedwongen afscheid is van alle tijden
wel het treurigste feest. waar het spoor
de zee verlaat staat nog het stootblok
voor het gat dat haar nachtboot trok.

uiteindelijk zou een ieder een dood gaan
maar zij kon nog op een rede voor anker gaan.

hij daarentegen werd als een beest landin gedaan
waar hij zijn eigen vooruitzicht moest binnengaan.

daar werden zijn schoenen op bergen schoenen gedaan
en moest hij tussen ongetelde sterren gaan staan
die werden in dertig minuten gedoofd daar waar
nu de berken tussen de sporen staan

[p. 442]

Twee figuren

men klampt zich aan vlees als was
dat meer houvast dan de bloedeigen jas.

‘engel.’ ‘o, houd me vast.’ zijn zijn
vleugels dan van was? hoe ze ook onderling
bewegen nooit komen ze van de matras ze
duren tot diep vallen ze verast.

afzonderlijk valt ieder in een groot wit laken
stil. niemand zag de kringen niemand hoorde gillen
omdat allen zich het vliegen zelf eigen maken. willen

[p. 443]

Afgrond

een ieder loopt zolang met zich rond
tot hij naast de aarde stapt ieders
aardbol blijkt uiteindelijk plat,

maar geen verdriet men valt gewoon
in het niet en uit is het lied dus
vallen bestaat er helemaal niet,

maar erg is dit:

als iemand midden op de aarde een afgrond
schiep waar hij je in stiet: dieper
vallen dan in de bodem kon je niet.

er steken overal voeten uit de grond.
van de dood? nee van verdriet