De Gids. Jaargang 147

[p. 422]

Harry Mulisch
Die letzten Fragen

(Uit het dagboek van een geleerde)

Doodop

En slapeloos van mijn gedachten

Zwierf ik

Door de stille maannacht en

Opeens

Stond hij aan de zoom van 't woud:

Een man,

Zijn ogenblik vol glans van goud.

Aha,

Dacht ik, en wist meteen: die man

Is het

Aan wie 'k het eindlijk vragen kan.

Die vraag

Betrof een kardinaal probleem,

c.q.

De basis van een heel systeem.

Kortom,

Hoe is het denkbaar dat de maan,

Zo koud,

Toch schijnt. Hoe kan dat samengaan?

Zeer oud

Stond hij daar en nam mij op.

Mijn god,

Nu kwam een eind aan mijn getob.

Ik vroeg:

Wat is 't geheim van maneschijn?

[p. 423]

 

Hij zei:

 

De kleur waarvan bananen zijn.

 

 

 

Nou ja,

 

Zeg, wat was dat nu voor antwoord.

 

Hee jij,

 

Riep ik, jij bent ook goed gestoord!

 

 

 

Vraag ik

 

Als ernstig man wat iets beduidt,

 

Komt hij,

 

Die gek, en zanikt over fruit.

 

 

 

Verdomd,

 

Dat neem ik niet, dacht ik ontstemd;

 

Dat heer

 

Dient krachtig in elkaar getramd.

 

 

 

Hoe nu?

 

De vlerk was weg, volstrekt verdwenen.

 

Misschien

 

Zag hij mijn blik en nam de benen.

 

 

 

Maanlicht

 

Glansde waar hij net stond,

 

Alleen

 

Zijn schaduw lag nog op de grond.

 

 

 

O.K.,

 

Dan niet. Ik schokte met mijn schouders.

 

Wellicht

 

Was hij verstoten door zijn ouders

 

En zwierf

 

Sinds duizend jaar door stad en land,

 

Gaga,

 

Een rare vent, maar wel markant.