De Gids. Jaargang 147

[p. 328]

Eva Hofman
Lilith

Spitse torens dreigden tegen een achtergrond van maanlicht. Ik volgde een smal kronkelpad. Dwaallichten sprongen op uit het struikgewas en giechelden achter cipressen. Ze maanden mijn passen tot voorzichtigheid. De hond liep met ruig opstaande haren tegen mijn been aan, de staart onder zich gebonden. Ik ging door, ik moest door, alhoewel mijn voeten het automatische voortgaan verwensten. Daar, tussen de torens, wachtte me Sarah.

De lucht was koud, ik ademde spookgestalten in, ijzige heksen aangewaaid uit het Noorden, gemelijk neuriënd:

‘De koningin bemint je niet
Ze draagt een tweesnijdend mes
De ene kant voor de winter
De andere voor de zomer
Ze draagt een gordel van fluwelen geslachtsdelen
Haar vagina is Hades
Ze wacht je met scherpe tanden
Koud zullen je botten zijn.’

Twee slangen, hun adem verhitte mijn hielen, gleden achter me aan, de terugweg barricaderend. Ik hield me zo stil mogelijk, alhoewel het bonzen van mijn hart tot in het kasteel gehoord kon worden.

‘Dreiging is nog geen aanval,’ hield ik me voor. De slangen beten niet, de wijven hielden zich aan woordgesis. En door ging ik op de weg, waarlangs Hermes zijn stenen gestapeld had. Eindeloos lang liep ik zo, mijn doel bijna vergetend. Ik was geworden wat ik op dat ogenblik moest zijn, een behoedzaam wandelaar.

Toen stond ik aan de brede marmeren trap, met knikkende knieën. Het leek me verboden binnen te gaan, de doodstraf hing aan de ijzeren deurklopper. Plots vielen armen om mijn hals en mijn middel. Ik zakte door mijn knieën, me overgevend aan de genadeslag. Die niet kwam.

Kille kussen beroerden mijn wangen, een honingzoete stem spotlachte: ‘Beminde, wij wachten. Het feest van de liefde.’

Een tweede stem kijfde schril: ‘Van mij is hij, ik kuste zijn scepter.’

Ik keek in een spierwit gezicht, holle oogkassen staarden me vraatzuchtig aan, smalle bloedrode lippen verschrompelden tot een kus. Het waren nonnen. ‘Hoogfeest, lieveling. De koningin zingt Gregoriaans. Het sacrament van de castratie.’

Gillend hesen ze me overeind, drukten zich tegen me aan, dwongen me de trap op. Open ging de poort. Een menigte gillende nonnen stortte zich de trap af, op mij. Ik verzette me weer niet, de dood lag onvermijdelijk in de komende minuten.

Toen hieven ze een reciterend gehuil aan:

[p. 329]

 

‘Het kasteel van de vier winden

 

verzamelde de winden

 

een gave aan u

 

Het kasteel van de vier winden

 

verzamelde de winden

 

tot een punt

 

Het kasteel van de vier winden

 

doodde de winden

 

het werd stil.

 

Wij feesten, wij feesten

 

zijn de stilte zat

 

Wij feesten, wij feesten,

 

drinken bloedwijn uit het vat.’

Boven aan de trap gekomen ritselden zelfs hun gewaden niet meer. Het teken des doods, toen ze me neerzetten, kon niet zekerder zijn: een groot uitgerekt vrouwmens droeg het mes in de zeer kleine flitsende ogen. Geen oogleden doodden het scherpe licht. Half ontbloot toonde ze haar waardigheid, enorme borsten, zeer spitse met tepels als balpennen. Een kleine wrede mond verried de niets-ontziende.

‘Lilith’, riep mijn binnenste ontzet.

Ze knikte, had me gehoord. Toen zag ik wat haar verschijning zo absurd verlengde: ze droeg een punthoed in de kleur van haar haren, geelwit. Ze draaide zich om, een lange zwarte sluier verborg nu haar waardigheden. Achter haar aan liep ik door zalen, steeds meer deuren openden zich, steeds luider drong orgelmuziek zich op, seeds meer nonnen verdrongen zich richting dood, vrolijk overspannen, geheel of gedeeltelijk ontbloot. Hun spitse neuzen, ver vooruit springend, maakten de vreugde onwaarschijnlijk: het waren neuzen van kerkhofgasten. Ze dansten, zongen, omhelsden elkaar, ontkleedden zich. Het orgel speelde vol en gewijd de ruimte in. Even viel de stilte in toen Lilith het altaar betrad. Ze zette een Latijns gebed in, de nonnen bogen, waarna het gebed overging in een heftig agressieve dwangbede.

Toen zag ik Sarah. Bleek en doodsbang stond ze temidden van de knielenden. Lilith keek met vlammende ogen op haar neer.

Plots barstte het vijandige gebed uit in een wellustig gekrijs. De blote borsten vielen Sarah aan, het orgisch geweld keerde zich tegen haar. Ik wilde haar roepen. Misschien riep ik ook, maar overstemden de moordzuchtige kelen elk geluid.

Ik keerde me om, wilde niet zien. In de deuropening lag de hond, plat van ontzetting. Hij probeerde op te staan, maar alleen zijn staart vatte beweging en schoof over het marmer. Smekend drong hij aan op vluchten. Hij had gelijk, ik moest de hel uit. Lilith had al haar aandacht op Sarah gericht, ze vergat mij even.

Een enkele seconde keek ik naar de hulpsmekende armen van Sarah. Ik ging.

En rende, buiten zijnde, over heuvels naar de omheining van het kasteel. De hond rende heen en weer, weg van mij richting Sarah, van Sarah naar mij. Lilith bemerkte mijn vlucht, de achtervolging zette zich in: metershoge lavagolven stroomden op mij af. Omhoog sprong ik toen de eerste golf me trachtte op te slokken, over de muur. Daar stond ik in een grenzeloze stilte. Het hijgen van mijn hond verdronk in de lava. Metgezel van mij, verbinding met Sarah. Geen geluid kon de doodsklap van mijn eenzaamheid verzachten, geen snik kon verlossende uitdrukking zijn.

Ik liep de nacht in, een nacht waarin zelfs het ongedierte niet ontwaakte om de zin van strijd in me te wekken. Ik liep in de maat van de zwerver, met gebogen rug,

[p. 330]

geen pad herkennend. Herkenning had zijn zin verloren, alles bleef buiten mijn bereik. Om het even welk lot me beschoren lag. De maan hing zwakschijnend tegen een wolk geplakt, ik mocht blijven leven, maar het was geen gunst meer.

‘Es sind die alte Mütter.’

Ze gaven, ze namen, zij wisten waar ik aan toe was. Ik had ze gezien, niemand zou me geloven, niemand. Mijn enige getuige draaide rond in de lavastroom.

Nadromend lag ik met mijn hoofd op de onderste trede van Sarah's schaapskooi. Plots schoot ik in paniek omhoog: hoe kwam ik hier terecht? Ik gluurde naar haar raam, waarin de maan een dwaallicht reflecteerde. Mijn rug deed pijn, mijn pantalon was gescheurd, mijn benen brandden van kleine wonden.

Uitgeput kroop ik naar mijn eigen behuizing, volstrekt alleen.