De Gids. Jaargang 147

[p. 242]

Gerrit Kouwenaar
Vier gedichten

Zo helder is het werkelijk zelden, men ziet

het riet wit voor de verte staan

iemand klopt aan, vraagt water, het is

een verdwaalde jager

het antwoord is drinkbaar, zijn kromme weg

uitlegbaar in taal

in zijn weitas een bloedplas, het water

verspreekt zich al pratend in wijn

kijk, zegt hij, omstreeks het riet wijzend bij wijze

van afscheid, dit is een rouwmantel

later staat zijn glas daar nog, men ziet

het riet en eet wat -

●

Het tijdstip dat de stilte zich uitvindt
voorgoed zich insluit, er altijd geweest is

dus meer dan stilte een inhoud die ophoudt
een kelder zo zwart als het ei waar men uitbrak
of zo loos als het brood dat bedierf

het gat dat men stilte heet, niet alleen
bij gebrek aan leven, maar om de alleruiterste meter
nadat zelfs de echo zich opat, het op heeft
gegeven -

[p. 243]

 

Er zit iets radeloos in de struiken, geluid

 

of eten zijn bloedeigen mes slijpt

 

 

 

terwijl de rivier voorbij gaat, het oog

 

blijft stilstaan, de oever aarzelt

 

 

 

haast al een herinnerde reis, hoe men verdwaald

 

in een kinderbed achterblijft

 

 

 

hoe nu het alles verschonende licht

 

de zegels verbreekt en verbaasd

 

in het doolhof vervuilt -

 

 

 

●

 

 

 

Anderhalve meter, zo diep meet het inzicht

 

steen voor steen, eter na eter, warnet van haar

 

wortels, zuurdesem, speeksel

 

 

 

steeds schoner drupt het vlees in de beker

 

de hemel loopt leeg, het oog van de meester

 

 

 

zon is al niet meer te spreken, steeds meer

 

verzwijgen van minder, gedurig

 

voedzamer druppen, grond op de lippen -