De Gids. Jaargang 147

[p. 165]

Hans Berghuis
Landschap

Hij zou zo graag rivier zijn, bronwater
uit de rotsen, smeltijs langs een steenpad,
vallend vanaf de bergen Horeb naar
de vlakte, een woestijn bevloeien, slib
achterlaten op onvruchtbaar oeverland,
een monding smaken aan Godsmoeder Zee.

Zeilschepen dragen op de kracht van
de ondergrondse golven, roeiers vragen
zijn waterhuid te rossen, vissers laten
spartelen in zijn kolken, een nijlpaard
balkend in zijn buik. God als heilbot
toestaan te zwemmen in zijn ingewand.

Rivier zijn. Stad in tweeën delen. Pest
en Boeddha samenspannen op zijn waterrug,
de brug dulden over de Jordaan, Jericho
tot vrede dwingen. Of een braak van dijken
in de polders, laaglanden in watersnood:
klaverenvrouw vlucht en komt dood terug.

Trager worden. Van snelle vliet tot stroom
in de modder van de delta. Voorgoed gedamd
door otters. Rond mosselmeer nederzetting
voor botterschippers. Waar is de open mond?
Riviergod keert zich om. Water wordt zand.
En in de woestenij waar hij eens ontsprong
verbleekt zijn rolsteen in de droge bedding.