De Gids. Jaargang 127

[p. 23]

Floris Evers | Zes gedichten

Ik zou een dag uit vissen, ook ik.
Een eenzame plek buiten bereik
van wind en gerucht wist ik
en fietste erheen, over de dijk.

Het was er stil, dat wel, maar mis
was er zover ik zag toch niks.
Mijn fiets tegen een bord als visvergunning:
Wie dit leest ging reeds te ver. Dit is de Styx.

Wist ik veel wat dat te beduiden had.
Zeker de eigenaar dacht ik, àls ik wat heb gedacht
en legde in. Nu pas bleek dat
het water stil was gaan staan en zwart werd als de nacht.

Toen raakte ook mijn haak nog vast. Het was niet pluis,
dat merkte ik nu wel en wou naar huis
en fietste weg. Wat deed ik dat niet mocht?
Het veer heeft me toen overgezet. Een vreemde tocht:

stemmen stokten, gebaren werden overbodig,
huid eensklaps tot mos, adem niet meer nodig.

[p. 24]

Judas

 

Hij stond wat houterig bij het kruis,

 

niet wetend waar hij kijken moest

 

en keek maar naar zijn eigen hand:

 

een landschap, stromendal, verzand

 

en woest.

 

 

 

‘Ik heb mijn tanden stukgebeten

 

om de zachtheid van Zijn handen,

 

die nu kapot zijn: er zitten gaten in.

 

Het gaat een eeuwenoude fabel worden

 

dat ik Hem heb verraden met een kus.

 

Terwijl er toch mijn aarzeling was!

 

 

 

‘Er is er geen die weet

 

dat ik gedaan heb wat ik deed

 

omdat ik langer

 

Zijn godvergeten glimlach niet verkroppen kon.

 

Oog om oog trouwens, en tand om hand.’

 

 

 

Maar midden tussen woest,

 

wanhopig land wrikte zich eensklaps

 

scheurend uit: een wond, een bron.

 

Nog voor hij durfde zien wist hij er al drie bij:

 

één in zijn zij, de andere in beide voeten.

 

 

 

Verbaasde overpriesters, naar wier ogen

 

hij zilverlingen had gesmeten, hebben hem gevonden:

 

het hoofd wat scheef, stropdas van snoer,

 

gelaten armen, voeten van de vloer.

[p. 25]

Matroos te Goes

 

Bij kind en kraai beland,

 

mezelf een levenslang bestand,

 

het lichaam bij de dood

 

voor maar geduld verpand:

 

ik moet hier weg.

 

 

 

Ik leg het met de meeuwen aan.

 

Het schip vergaan, ratten verdronken,

 

ben ik - allengs zonder verwondering -

 

in een stille oceaan

 

een afnemende rimpeling.

[p. 26]

Afscheid

 

Wij kwamen in de kamer naar elkaar.

 

Buiten schommelden zwarte bladeren die soms binnenvielen

 

door het raam. Ze was weer jong en had los haar.

 

In godsnaam, dacht ik nog, dat zij niet knielen

 

gaat en huilen tussen mijn handen of mijn voeten.

 

 

 

Had ze het maar gedaan. We kwamen stap voor stap

 

de uitersten bijeen. Ontstellend golfde uit het eerste uur

 

geur naar mij over. Toen was er weer alleen het dof geknap

 

van moeilijke gewrichten. Er is geen zin of duur

 

in afscheid. Nog voor ik weg wil weet ik terug te moeten.

[p. 27]

P.M.

 

Midden in de nacht fluister je:

 

van wat ik heb gezegd

 

en wat ik heb gedaan

 

- luister je? en ik zeg ja -

 

het heeft tot nu bestaan

 

alleen onder mijn huid

 

en in mijn bloed.

 

Zorg ervoor dat het uit

 

mij breekt door op mij in te gaan

 

- en ik zeg ja.

[p. 28]

De boom doodsbang

 

We waren in de tuin.

 

Je vroeg wat of er was.

 

 

 

Ik was de boom doodsbang,

 

van de opdringerige herfst,

 

en die ontbladeren moet

 

en zwart zijn

 

en steeds meer geschonden.

 

En aan de plaats gebonden.