De Gids. Jaargang 121

[p. 128]

Dolf Verspoor

Un jaune arriéré de jour
au vert matin, depuis des âges -
le calice de ton visage
se tue à fleurir sous un lourd

lobe de temps. La saison penche
sa feuille en pierre sur le stuc.
Nulle vie ne lui rend le suc,
nulle autre mort ne s'y épanche.

Serons-nous quittes sans recours
ou sauras-tu crever l'écorce
en y dardant l'ultime force
d'un indomptable contre-jour?

Een gele achterstand van licht
in groene morgen, sedert jaren.
De kelken van uw aangezicht
bloeien zich dood onder de zware

schil van de tijd, in stenen blaren
staat het seizoen buiten de muur.
Geen sterven kan dit achterhalen,
geen leven geeft het vuur.

Ben ik met u in evenwicht?
Of zult gij met de laatste krachten
van een ontembaar tegenlicht
doorboren deze schachten?