De Gids. Jaargang 120

[p. 293]

Pierre Kemp

Ik zag
een erwt met een vlag
op haar schouder rollen naar het dal.
‘Is het al zo ver gekomen?’ drong
iemand aan bij mijn geest.
Onzin is er overal
en altijd geweest.
Hij zag toch, dat ik het maar zong.

Toen ik nog geloofde, dat kerken
met trompetten werden gebouwd,
droomde ik van majestueuze werken,
naast mijn potje met vloeibaar goud.
Verloren de trompetten van hun glans,
ik had mijn penseel, dat kende zijn dans.
De bloemen lachten mij uit toendertijd
en hier is nog de zakdoek, waarin
ik om mijn roembegin
mijn spijt heb neergeschreid.

[p. 294]

Duivenbericht

 

Er is weer glans om de gezichten

 

zo van de blauwe zon omzet.

 

Het zijn weer goede duivenberichten,

 

ik heb er genoeglijk op gelet.

 

‘De lucht is helder, mild is de wind...’

 

Ik passeer het huis van een jong gezin en

 

kijk er bekend naar binnen.

 

Hij heeft een pijp, zij een sigaret

 

en ze trekken aan een kind.

 

Wij glimlachen samen tot één gezicht

 

om zulk een zon en zulk een duivenbericht.

De onderzijde van de grote bloem is bleek
van jaloezie en voelt zich niet in orde.
Zij zal niet bang zijn voor een zonnesteek
en wil gelijk de bovenzijde worden.
Insecten seinen dit de zon
met rappe insectenhanden,
slijpen hun zingende zagen fijn
en klimmen naar de hoogste randen
der bloemster om korter bij de zon te zijn.
Zo kan zij hen beter zien en horen.
Maar de mimiek der insecten gaat verloren
aan de rand der zon-ompoederde streek
en de onderkant der grote bloem blijft bleek.

[p. 295]

Middernachtscarillon

 

Ik schreef op de advertentie van die toren:

 

zijn klokken wilde ik wel eens horen.

 

Naast hem ben ik op het plein gaan staan.

 

Rond was de maan om zijn gouden haan.

 

Zilver het plein om mijn zwarte Ik.

 

Wit mijn horloge van 't ogenblik.

 

Onze schaduwen heb ik vergeleken,

 

groot was zijn romp en klein mijn teken.

 

Daar kwamen de middernachts-slagen aangonzen

 

over de stad onder de maan.

 

Op de laatste slag ben ik gesprongen

 

en met hem weggezongen.

 

Sinds ben ik niet meer vernomen.

 

Niemand vroeg: waar mag hij blijven?

 

Eerst nu ben ik teruggekomen

 

om dit in rijmvorm op te schrijven.

Het jongetje ziet iets bijzonders in
de rug van zijn vader.
Daar moet iets zijn van zijn eigen begin,
toen vader moeder kwam nader.
Vergelijkend zijn reuk met de reuk van die twee,
wil hij plotseling niet meer met vader mee.

[p. 296]

Zwart en rose

 

Onder de arm met die zwarte jongen

 

wordt haar bereidheid uitgezongen

 

over héél haar rose kleed.

 

Boven haar lendenen strelen de stralen

 

van wat hij voor haar mag ademhalen

 

en waar hij het van weet,

 

zij is gereed.

 

Hun ogen nemen elkander aan

 

van kom en laat ons gaan.

Vandaag ben ik een andere en een ander
en ik glimlach om dit paar.
Het wordt een trio strijkers over handen er
en strelers van haar.
Als wij nu maar niet aan die haren bellen
uit einddoel van de pret
en maar met de ogen blijven bagatellen!
Er wordt te zeer op ons gelet.

Als ik maar lang in de bladeren kijk,
krijgen mijn ogen een groene hoed.
Zij zijn niet meer ziek en voelen zich rijk
van al wat hun doet uit dat groen zo goed.
Zo moeten er wel gedichten komen
en glijden mijn vingers door naar mijn pen.
Zo word ik een man in zacht-zicht dromen,
waarin ik mij tegenkom en niet herken.