De Gids. Jaargang 120

[p. 251]

M. Mok

Zondagmorgen. De volheid van een week
hangt ademend boven de aarde.
Nergens een schaduwvleug van dode tijd.

Voordat de eerste voetstap zal ontwaken
en ogen uit een ondoorgronde slaap
hun licht verheffen, speur ik langs de huid
des hemels het geglinster na van vleugels,
uit vuur ontstaan en als een vuur verwaaid,
het ongeborene dat éen moment
dwars door de tijd zijn kracht gestoten heeft
en natrilt in een nieuw begin.

Mensen zullen komen met de breedte
van hun aanwezigheid, hun armenpaar;
hun stemmen openen, zonder te weten
dat zij de eerste scheppingsdag inluiden,
die op een tong van vuur is aangesneld.

[p. 252]

Geen ander licht meer...

 

Geen ander licht meer dan

 

de eigen stem, het blindelings

 

roepen en wenken van een stormsignaal

 

op hoogvlakten van stilte.

 

 

 

Alleen nog beven om het beven van

 

het eigen lichaam, twee verlaten handen

 

tegen een keel die in de nachtlucht van de wereld

 

haar warmte uitstoot.

 

 

 

Geen einder verder dan de greep der ogen,

 

een donkerende muur van maanvisioenen,

 

lava en puin waarmee de mond

 

der hemelen is dichtgeworpen.

Mensen voorbij, verpulverde gezichten,
hun hart herkrijgt zijn vleugels in het licht
der mijmerij; de wateren gaan hoog
onder het bloeien van de avondzon;
vuurscherven op de golven, levend goud
beweegt de ogen; alle stukgeleefde
herinneringen raken weer bezield.
Men maakt de namen met verborgen stem
uit hun verstening wakker, in de wind,
die gaat bezwijken, deint de late gang
van voeten even vóór het grote zwaard
de ruimte splijt en levenden en doden
in zwarte wolken uit elkander slaat.

[p. 253]

Lezend voor het raam

 

Zo, met de mannen aan de overkant,

 

hun stenen vuisten op en neer

 

in langzaam werk, voel ik de hand

 

des hemels en de luwte weer.

 

 

 

Ik laat mijn ogen op het laatste blad

 

verpozen, eer ik het licht

 

der ledigheid bespat

 

met een woord, een gezicht.

 

 

 

Er zijn twee polen in de tijd,

 

ik zelf en ginder het gebaar.

 

Een morgen die de armen spreidt.

 

Ik word mijn ademen gewaar.

Mensen, doden die ik liefheb.
Ik zeg het voor mijzelf, de draagkracht van mijn stem
breekt op de grenslijn van dit ogenblik.
Niemand kan luisteren; de laatste snik
is lang ontzield; nimmer wordt mij
de nacht meer toegeademd als een huivering
van uw bezweken kracht.
Wat ik heb nagetast, het vuurspoor van
uw wanhoop, is in mij
tot kleurloos stof verdord.
Toch blijf ik met een vreemd geluid
van oude angst uw pijn herhalen
en teken met mijn hand de sterren na
waaronder uw bestaan is weggevaagd,
beelden die elke nacht opnieuw
tegen de dood leunen en elke morgen
dieper verzinken in het mistig licht

[p. 254]

Langs de hoofdweg van het licht

 

Langs de hoofdweg van het licht

 

twee kleine meisjes in hun vlinderkleren,

 

mijn vrouw met wolken zon op haar gezicht,

 

ik met de jaren die niet keren

 

achter mijn schreden.

 

 

 

Elke morgen weer

 

vier lichamen vol warmte naar de stad,

 

waar hier en daar in straten nog een veer

 

van schaduw zich vergeten had.

 

 

 

Tusssn de drommen naar het goud

 

geknipperoog der zee. De kleren los.

 

Wedergeboorte in het hemelblauw.

 

Het water als een vallend ros.

Een bergboer in zijn hemelkooi.
Zijn lichaam woelt de blauwe stilte om.
Tussen de stenen en de ranken tasten
zijn handen naar de vormen van het licht.

De aarde knarst een levenslange dag
onder zijn schoenen; in haar voegen druipt
zijn zweet geduldig en verzoenend,
twee machten die elkander staande houden.

Langzaam door de vlammen van de middag
kruipt hij de avond tegemoet en buigt
zijn leven voor het zinkend vuur
nog dieper naar het roepen der natuur.