De Gids. Jaargang 120

[p. 113]

Artur Lundkvist (Zweden)
Leven als gras

en het gras zwervend over de wereld,
breedste en groenste aller stromen onder de wind.
Het gras altijd op weg,
de heupen der bergen op, de slapende steden binnen,
over vlakten, savannen, steppen
waar centauren nooit overwonnen werden,
waar verten trommelen onder paardehoeven
en de melk gist in vilten tenten onder een scheelogige maan.
Het gras
verdraagt slagregens op myriaden ruggen
en houdt het veld vast met ontelbare kleine voeten.
Het gras sluit zonder angst zijn kleine vingers
om een doodshoofd.
Het gras werkt onvermoeibaar en aarzelt nooit,
het baant zich een weg of klautert
en op elke bedreiging antwoord het met te groeien.
Het gras bemint de hele wereld als zichzelf
en is gelukkig ook in moeilijke dagen.
Het gras stroomt wortelvast, reist
op een staande voet,
is altijd menigvuldig, aaneengesloten, welgezind.
Het gras volgt de mensen als reisgezel
en buigt voor herinneringen die opgaan in vergetelheid.
Het gras is een bed voor de hoorn van de eenhoorn
en de bijl van de indiaan,
het groeit als beschermend ooghaar om bronnen
en tekent met hoge donkere boeketten
omtrekken van dieren geveld door de bliksem.
De wilde muis
trekt een richel van huivering door het gras:
het oneindige gras
dat aarde en dieren gelijkelijk dient,
dat sterft van hitte of kou
maar altijd opnieuw opstaat
en nooit droomt tanden of messen te willen zijn:
leven als gras. (Vert. Sybren Polet)