De Gids. Jaargang 120

[p. 99]

José-Maria de Heredia
Die dood van die arend

Wanneer die wiekslag van die arend, hoog
bo ewige sneeu, na dunner lug hom dryf,
verskerp die son se naderende skyf
die glinsteringe van sy somber oog.

Sy longe drink 'n sprankelvloed. Hy beur
opwaarts in trotse, onversteurbre vlug
tot waar die storm hom tart. 'n Bliksemskig
skiet uit die blou verskroeiend op hom neer.

Sy laaste teug is louter vlam. Onaards
weerklink 'n onheilskreet. Die draaikolk sleur
hom, kringend en verskrompel, afgrondwaarts.

Gelukkig hìj wat so verblindend snel,
van drome dronk, vir Vryheid of vir Eer,
plotsling in volle krag word neergevel!

(Vert. Elisabeth Eybers)