De Gids. Jaargang 120

[p. 409]

Willem Brandt
Moesson

Rustende onder een bladertent,
luisterend naar de regen,

de vruchtbare liefdesregen
uitgestort in de rivier.

Men moet liefst geheel alleen zijn,
alleen met de zware regens:

het gordijn van de koelte rondom ons,
een sluier over de hemel,

de aarde onbegaanbaar verdronken,
ravijnen hoogzwanger van schuim.

Alles begint opnieuw,
ook wij worden weer geboren.

De tijden zijn onbekend,
een duif zal ons komen roepen.

Wij hebben het woord verloren,
slapende onder een bladertent.