De Gids. Jaargang 120

[p. 410]

Willem Brandt
Waaierduiven

Heuvels en kustmoerassen
vormen mijn doolgebied
maar de kustmoerassen het meeste,
achter omwaasd gebied.

Blauwgrijze waaierduiven
wieken er af en aan,
boven de asgrauwe kuiven
vaandelt hun spierwitte wimpel.

Ik vlucht met mijn witte vlag
het drasland over naar einders
waar toppen van bergen verdwijnen,
gestreng, zonder woord of gewag.

Moet men altijd weer verder gaan
door de damp van de kustmoerassen?
De sneeuwketen blinkt in zwartwater
en wijkt hier steeds verder vandaan.

Witte vaan, hoge sneeuw, onvereenbaar;
hoe kan iemand eenzamer zijn.
Wij bloeien in donker om later,
maar eeuwig alleen en geheim.