De Gids. Jaargang 120

[p. 393]

Herman van den Bergh
De knaap

Herinner je dien ochtend aan de kust
toen 't bed een koude boot was voor de spiegel
en hoog boven het strand de vogels
wiegelden op de blauwe geur
van de vanillestruiken;
er stond een venster open in de tijd,
uit 't tentenkamp waarvan hij zich bevrijdde
ging een sterke muziek op
van drums en fluiten en trombones
niet lustig maar een discordant vermaan
wellicht een boetezang
achter de knaap aan die begon te rennen
als een deel van ons een schuld van ons
die om hem hing een veel te zware last:
er stond een venster open in de wereld
dat zag hoe hij de vlieder, de beladene
met al wat wij vergrepen hadden
met al wat wij gedaan hadden
en niet voorzien
zijn blondheid aan het wrekend zonlicht overgaf
Hij had zich losgerukt uit de oude jaren
uit de oude mensen
om naar een nieuw geslacht te gaan
naar een nieuw paradijs van oude dromen
en toen struikelde hij en scheen te breken
Zoals kristal de kracht soms niet van wijn
zo weerstond hij niet het daglicht van april,
er hing een venster open in de tijd
en dat venster getuigt hem te hebben zien wankelen
te hebben zien vallen
als in een loopzak of versleten kledingstuk
en plotsling toen hij plat voorover lag
was 't of wij naakte passen van engelen hoorden
en of al wat het strand eerst levend maakte
in dat moment ondeelbaar was verdwenen
een blinde kilte sloeg de geestdrift neer

[p. 394]

 

geen muziek werd meer gehoord

 

enkel vernamen wij het zeilgeklepper

 

van lege tenten

 

tenten waaruit de kampgenoten

 

de een na de ander leken weggedragen

 

't bivak was leeg de tros vertrokken

 

en over het balkon waar we uitkeken hing nog

 

onze triestheid van boze boom.

 

De volgende uren

 

zeiden we niets meer tot aan de avond:

 

er was een beeld

 

getreden in de dag die in ons eindigde

 

met toernooien en wielen van watermolens

 

en strofen van zeemansballaden en 't schreeuwen van schepen die zee kozen

 

met woedende vleugels van schuim en van tranen der vrouwe' in de havens;

 

toen sloeg het slotuur op die laatste richel

 

van Europa hard indringend wild

 

van rouw van boete;

 

wij zagen elkander aan

 

een tedere gedachte bond ons samen

 

een lichte wind speelde als een jong dier met zachte oren en met rose snuit

 

om de oleanders

 

een tijdperk was vergaan

 

maar wij begrepen dat in ons een nieuwe onschuld was geboren