De Gids. Jaargang 120

[p. 338]

Pierre Kemp

Een vrouwelijke bloem spreekt uit haar mond.
Twee schedels van behaarde mannen nijgen.
Vier mannenogen kijken naar de grond.
Twee mannentongen zwijgen.
Een vrouwenbloem spreekt tot in haar nek
en tast de straat af met de punt der benen.
Zij vindt de schoenenneuzen om de tenen
der mannen links en rechts zo beide gek.

Ruik maar met je neusje aan mijn neus.
Zij was op het rozenfeest.
Zij heeft er ene benoemd als haar keus
en is met haar uit geweest.
Maar licht niet met je lampje haar vleugels door,
dat mag alleen de Zon en Die gaat voor.

De kim gloeit nog van rose oker
een rand om brug, plein en straat.
Ik zink weer in de blauwe koker
van de dag, die mij verlaat.
Nu ga ik de vreemde cijfers tellen
op een schacht-lange zwarte lijst,
tot ik hoor aan 't eind der kolommen bellen
een totaal, dat niets bewijst.

[p. 339]

Klank maken

 

Het is altijd een vreemd kind geweest,

 

er mee door de nacht te dwalen.

 

Rond iedere ster zag het een feest

 

en kon het er over pralen.

 

Wat is het nu stil! Laten

 

we in een van de fluweelzwarte straten

 

een klank maken

 

tussen het plaveisel en de daken,

 

dan zijn wij niet meer zo alleen!

Weer lig ik in een bed van porcelein
te staren naar een zich motoriserend behang.
Daarachter moeten revolvers-waaraan-schurken zijn,
ik word weer kind en bang.
Kon ik de stilte nu maar verscheuren
en vond ik de fopspeen van een klarinet!
Niets kon mij meer gebeuren,
de muziek heeft mij al zo vaak gered.

Het blinkt om haar neus van al het leven
door haar gegeven
en waar zij nu mee gaat
heel de breedte van de straat.
Zij drukt haar jongste kind
als afgesproken onderpand
wat zon in de hand
en koelt haar moederhitte aan de wind.
Och, moederneus en blinken
van de zon er om en er op,
ik heb ook nog een kinderkop!
Mag ik ook nog eens komen drinken?

[p. 340]

Genezing

 

De kruiden buiten staan mij te genezen.

 

Ziek, geeuw ik naar hun groenten-wezen

 

in de wisselende sterkten licht.

 

Hun bittere geuren in mijn mond

 

maken mij straks weer gezond.

 

Ik sta mij te weren tot mijn gezicht

 

en heel mijn lichaam schijnt te struiken.

 

Ik moet naar buiten om de zon te ruiken.

Ik ben maar een arm lied
en stoot mij aan alle bladeren van de lucht
om de blauwe stammen van het verschiet,
waar ik vergeefs in vlucht.
Ik kan mij nergens zo verbergen,
of de zon kijkt mij ergens aan.
Met haar vuur wil zij me altijd tergen,
zelfs als zij zich spiegelt in de maan.
Wat heb ik gedaan?
Verweet ik haar iets en wilde ik zingen
zonder haar directe gloed?
Werd ik haar daarom een vreemdeling en
blijf ik arm lied, zolang dat moet?

De kinderen uit een andere straat
spelen met andere sterren.
Wie nu 's avonds uit wandelen gaat,
ziet dit al van verre.
Het is een opgaan van ballen licht
tot héél hoog boven de daken
en elke bal trekt een ander gezicht
van kinderen, die zich anders vermaken.
Maar Venus en Mars brengen klein schandaal,
want de kinderen mogen hen allemaal.
Er is dan geen voorrang meer voor één straat
en de ouders fluisteren: het is weer zo laat.