De Gids. Jaargang 120

[p. 304]

M. Mok

Het hoofd der bergen hangt tegen mij aan
met trossen donker groeisel. Het geluid
der stilte schuift zich dansende vooruit
en blijft binnen mijn hersenpoorten staan.

Rivieren in de lagen van mijn huid
verdwijnen naar een dieper stroomgebied;
de zenuwen der rotsen trillen niet,
het licht beklemmend tussen noord en zuid.

Totdat ik op een pad boven de lucht
mij op mijn benen til en houd de wind
tussen mijn droge, toegespitste lippen.

De einder spant zijn hemelsblauwe lint
rondom het zwart en groen der laatste klippen,
en alle angsten sterven in een zucht.

Morgen. De bergen rusten op het licht.
Ver in de uitgeblauwde hoogte wolken
met ronde lichamen van schuim en sneeuw.
Bomen houden zich met lange armen vast
aan de vergroeide hellingen. De wind
beweegt zonder geluid het diepe water
van zijn aanwezigheid. De dalen schuiven
hun openingen in de dag omhoog
en blijven trillend in de hemel staan.

[p. 305]

Bergwandeling

 

De ijstijd haakt zijn tanden in ons vlees,

 

terwijl wij over brokkelige paden

 

zonder gedachten door een hemel waden,

 

die zwijgen blijft om onze ruimtevrees.

 

 

 

Wolken staan op de dalen met een been

 

dat uitloopt in een sliert van losse draden.

 

Een berg verheft zich in zijn zwartgeladen

 

afzijdigheid van louter steen op steen.

 

 

 

Met kromme schouders en een rug van zweet

 

drukken wij kilometers uit hun baan,

 

gehoorzaam aan de val van onze voeten.

 

 

 

Dan, in een wereld die geen wereld heet,

 

blijven wij ver buiten onszelven staan,

 

uit angst dat wij elkanders stem ontmoeten.

Vol zon en bijtend gruis
liggen de paden aan de heup
der bergen vastgekronkeld.

Om bochten, door een kloof in het gesteente,
opent de hemel soms een hardblauw oog.

De kruin van een olijf strooit korzelig
een handvol schaduwmunten
op de koortshete grond.

De dalen worden ontoegankelijk
van licht.

Nergens is zee. Verdroogde lucht
omknelt de hals van het gebergte
vol blinde haat.

[p. 306]

Bemin de mens

 

Haal met de morgen het geluk

 

twee ogen binnen en bemin de mens

 

die slechts verliezen kan, het kwetsbare insect,

 

drijvend op de vleugels van geboorte

 

en dood.

 

 

 

De lucht is hoog, in dalen houdt de dag

 

de armen voor de borst gekruist,

 

stemmen bestijgen alle treden van het licht

 

en zweven weg.

 

 

 

Wie met zijn hoofd de klanken na wil gaan,

 

wordt tot een wolk, eenzelvig vaart

 

zijn leven langs de banen

 

van half herkenbare gedachten.

 

 

 

Zonder gestalte rust hij in zichzelf,

 

een vlaag vergetelheid, een zucht

 

van schroom en liefde.

Zo gaat een jonge vrouw
onder het zwarte wolkenspel der haren,
trots met de bloedkoraal der mond
boven het hijgen van de tijd.

Het is een blauwe morgen in Menton;
de massa loopt met uitgestoken armen
rondom de wasem van de markt te hoop.

Zij, op de golven gaande, houdt haar hand,
niet te verbidden veto, naar een grond
waarin de trillingen der wereld
verhardden tot graniet.

[p. 307]

Middellandse zee

 

Met lange blauwe armen dwaalt het water

 

rondom de prijsgegeven leden.

 

De lucht staat op zijn adem stil.

 

De grenzen van de tijd verbleken.

 

 

 

Diep uit het lichaam van de aarde

 

wellen de golven op; innerlijk vuur

 

omspoelt de huid, een onophoudelijk

 

stromen en sterven.

 

 

 

Later, aan land: de horizonnen doen

 

hun witte mantels toe;

 

de rotsen rekken met verlaten lijnen

 

hun verten uit.

 

 

 

De sneeuwlaag van het licht

 

schuift door de ogen binnenwaarts en blijft

 

als water rusten op de grond der slaap.

De bergen doen hun eeuwig leven zwijgend af.
De bomen houden aan de toppen van het licht
hun armen op. Met vlammen staan
de velden van de hemel geplaveid.

Zo ziet de dag er uit, met zulk een witte schreeuw
van angst en heerlijkheid geladen,
dat er geen redding blijft, geen mond die van de nacht
het zwijgen overneemt en zendt een woord
van weemoed uit tussen de blinde sterren.