De Gids. Jaargang 120

[p. 264]

A. Marja

Dat gij mij niet verstaat
maakt niet dat ik u haat,
maar slechts dat ik bedroefd
mij soms heb opgeschroefd
tot wat, wat ik ook ben,
ik niet in mij erken:
een mens vol pathetiek,
een draaiend mechaniek
dat zich met leugens voedt
en leugens spuien moet.

Dat ik u nooit verstond
is altijd nog de grond
waarop ik, hoe ik leed
en wat ik om u deed,
een zweem van zuiverheid
bewaar tot mettertijd
ik zelf weer zuiver word;
het is nog maar zo kort
dan ben ik eeuwig stil:
is dat uw diepste wil?

[p. 265]

 

Bedekt door zand of gras,

 

stof tot stof, as tot as, -

 

wat dan niet meer geneest

 

trilt enkel nog als geest:

 

hoe ik mij heb geweerd,

 

het kan niet meer verkeerd;

 

wat ik gegeven heb,

 

wat ik misdreven heb,

 

het ligt zoals het ligt,

 

ver buiten het gezicht.

 

 

 

En dat ik u bedroog,

 

het zit mij niet meer hoog,

 

verzaligd of verdoemd,

 

ik stel het onverbloemd:

 

wat er van uw en mijn

 

vervlochten lust en pijn

 

ook mag zijn nagebleven,

 

het is misschien vergeven,

 

het moet hier afgeschreven,

 

het ligt alleen te beven

 

omdat het voort kan leven

 

ook zonder waar te zijn.

[p. 266]

Bergschap

 

Als de gesteenten verschuiven

 

breken er spleten open:

 

gapend en zwart.

 

 

 

Ik mag op vlinders en duiven

 

in de verste verte niet hopen:

 

slangen komen gekropen,

 

radeloos slaat mijn hart.

 

 

 

Maar ik sta mij toe te wuiven

 

als ik mij zie verdwijnen

 

om langzaam terug te lopen,

 

langs bergkammen en ravijnen,

 

tot waar ik blind ben gestart.

Uw genade was mij nooit genoeg:
schaduw vrat mij op waar ik ontwaarde
wat misschien in vuur zich openbaarde
als ik schreeuwend om uw lava vroeg.

Niet het dorps verkeer van kerk of kroeg:
daarvoor was ik een te vroeg ontaarde,
maar ik leefde meer in spanning naar de
mate ik brokken van uw beeld af sloeg.

Neemt gij eindlijk wraak? Dicht bij het graf
val ik bevend in uw ongenade:
gij lost spoorloos in mijn darmen op.

En wat eens mij glans en weerstand gaf
laat als walm zich onbewimpeld raden
waar ik leegvloei of mij bang verstop.