De Gids. Jaargang 120

[p. 174]

Leo Vroman
Voor Jan Greshoff, en voor een meisje zonder hoofd

Kijk, vriendschap kruipt over het water.
Het huivert nog eeuwen later -

weg in de duistere dood;
even golvend, even groot.

Maar geen wateren gaan verboden
tussen levende vrienden en dode.

Want een dode, mij vreemde man
die tot stof vergaat - dat kan.

Maar vrienden met vriendenogen
kunnen van mij niet mogen.

Van wie op mijn stoel gezeten
en in mijn vork gebeten,
en mij bewonderd heeft
eis ik dat hij eeuwig leeft.

Ook dat een meisje, wier zacht
halsje in een krant werd herdacht,
- op het kiekje nog ononthoofd, -
niet van leven werd beroofd

maar met de dood gekroond,
en haar lijf niet rot, maar troont.

Troont! of betierelantijnd
in glazuren geluk verdwijnt.

Het hoofdje teruggehipt
op de schouders, het haar geknipt.

[p. 175]

 

En haar gewassen mond

 

dood, maar kerngezond.

 

 

 

Hiernamaals, het mozaïek

 

van horden, hemelen, muziek,

 

 

 

rode rook, zwevende dalen,

 

in een rag van gulden stralen,

 

 

 

het schijnt van God verlaten

 

zonder goddelijke ledematen.

 

 

 

Zonder de stem van een vriend

 

is de Hemel een natgegriend

 

park van beschilderd puin,

 

een gevaarlijke dierentuin,

 

waar gevederde eeuwigheden

 

en verscheurende gebeden

 

mompelende hun kooien verlatende

 

mij hopeloos pratende

 

zullen omgooien.

 

 

 

En Tineke - natuurlijk,

 

haar figuurtje is niet figuurlijk.

 

 

 

De ruimte heeft haar model,

 

de hemel heeft aan haar vel

 

de tederheid ontleend

 

waarom de wereld weent.

 

 

 

En schijnt zij heiligen

 

het helse, althans onveilige,

 

 

 

dan stort ik mij vlammend en graag

 

ter helle, het hoofd omlaag

 

 

 

en de hemel brullende

 

met walm en liefde vullende.

[p. 176]

 

Maar wat is een groter wonder

 

dan temidden van bliksem en donder

 

met vrienden aan tafel gezeten

 

tot God te gaan, onder het eten?

 

 

 

Of met armen vol warms en aards

 

liggende hemelwaarts?

 

 

 

God boven; of god beneden,

 

heilig de vleselijkheden.

 

 

 

Of de heiligen van weleer

 

dalen verhongerend neer.

 

 

 

Nog in de luchten reeds hees

 

zuchtende: ‘vlees! vlees! vlees...’