De Gids. Jaargang 120

[p. 141]

Elisabeth Eybers
Vier sonnette

'n Potskerf het die paadjies van die juk
geduldig opgespoor, die etterdruip
het droog geword, die tentatiewe tik
teen rowe laat die huid wellustig kruip.

As Gods hand alles uitwis bly die tyd
nog onvernietigbaar. Die ganse dag
was dus tot sy beskikking om die vlyt
van brommers in die vuilgoed te betrag

- aandagtig asemend, terwyl die stank
en sonsteek hul beswering om hom rank.
Toe al die yweraars ondergronds verdwyn
het hy sy bak sorgvuldig skoon gelek,
sy mantelflenters oor sy kop getrek
en ingekrimp tot 'n klein pit van pyn.

[p. 142]

Tuiskoms

 

Die slinger tussen sekerheid en vrees

 

is tot 'n skietloodhuiwering gesus

 

noudat my dwase hart hom houtgerus

 

heg aan jou onweerlegbare hier-wees.

 

 

 

Ná al die nagte van allenig lê,

 

hoe klein word die bestek, hoe diep en smal

 

die skag waarin ek sink terwyl ek al

 

die lomerige laaste dinge sê.

 

 

 

Jou slaapswaar arm het hoflikheid sowel

 

as hartstog afgelê en knel my bors,

 

en ek word helder wakker van die dors

 

na nuwe woorde wat my skielik kwel

 

- so onvanpas, want die geluk vereis

 

niks wat dit moet bewimpel of bewys.

[p. 143]

Terugblik

 

Moeder, my eerste sekerte was jy,

 

gedugter as die voorbestemmingsleer;

 

diè slotsom was my soetste kettery,

 

dat aardse liefde ewige onheil weer.

 

 

 

Hoe moes ek snags, soms tot beswymens bang,

 

my uit die stikgreep van die Bose red,

 

verkluim, kaalvoet oor kwaste van die gang

 

voortstrompel na die vrystad van jou bed.

 

 

 

Jy het die vroegste flits van agterdog

 

op die gehurkte garingbuik, Calvyn,

 

wat waghou oor sy wrede web, laat skyn;

 

my douvoordag op 'n verkenningstog

 

geloods - bestem tot jou verdriet, maar steeds

 

erfkind van jou week hart en wakker gees.

[p. 144]

Verjaardag

 

Twaalf jaar. Gespanne vóór die donker sprong,

 

jou klapperdop 'n korf wat gons van vrae,

 

astrant, seepbekkig soos 'n groenteklong,

 

jou moeder daeliks trotser, meer verslae.

 

 

 

Vanmôre dink ek weer aan die verhaal

 

van daardie vindingryke, vroegwys Knaap,

 

aan háár wat drie dae lank moes radeloos dwaal

 

terwyl die tempelgangers hul vergaap.

 

 

 

Hoe ver kan ek jou vergesel? Jou oë

 

is newelig en wimperswaar gedroom

 

van ruimtereise, radar en atoom...

 

Klein Ikaros, by voorbaat reeds bedroë,

 

weeg jy my wankel woorde, kyk my aan,

 

meewarig oor sovéél wat 'k nie verstaan.