De Gids. Jaargang 120

[p. 116]

Hubert van Herreweghen
Avond aan zee

Een avond, een zacht katdier,
overal oksels en holen,
- daarin zit de nacht verscholen -
komt loens omkijkend naar hier.

En ik keer mij met hem om
naar de groene, elektrische baren.
De zee en de nacht zijn gevaren,
een dubbel, dreigend gegrom.

De zee is eenzaam en zout
en lokt den avond wellustig.
Ik leef tussen hen onrustig,
en de liefde is wreed en koud.

Een avond, de zee ligt klaar,
de fluwelen nacht sluipt nader,
de verliefden zijn tegader
en betoveren elkaar.

Een meisje loopt, met haren
goud golvend tot de dij,
uitdagend de gevaren
van nacht en wind en tij,

een meisje loopt, in 't gouden
en zwarte tegenlicht,
tegen brandende wouden
van wolken opgericht,

loopt een meisje op de laatste
vlonder van licht, een straal
die de purpren golf weerkaatste,
een diepen ademhaal.

[p. 117]

III

 

Dan is ze in zee gezonken,

 

haar gouden haar geblust,

 

maar zij zingt uit het donker

 

lachend een lied van lust,

 

 

 

een lied van groene vrede,

 

een lokkend lied voor mij:

 

kom bij mij hier beneden

 

wandelen op de wei,

 

 

 

dieper dan uw geweten,

 

dieper dan uw verdriet;

 

bij mij kunt gij vergeten,

 

ander heil is er niet.

Een langzamer verlangen
dan liefde heten kan,
een lot dat in gezangen
schoon als de dood is dan,

lied dat uit lamme baren
mijn oor tot nestlen koost,
o lokstem der gevaren,
o natte keel van troost,

uit kelders komt het zingen
met luchtballen omhoog;
ziel, deze vonken springen
scherp in uw blinkend oog.

De laatste vonk gaat onder.
Nacht is een gril van 't licht.
Liefde en angst zijn bijzonder
op zee en nacht gericht.