De Gids. Jaargang 119

[p. 127]

Pablo Neruda (Chili)

Tussen schaduw en ruimte in, tussen garnizoenen en meisjes,
met eigenaardig hart begiftigd en funeste dromen,
overhaast bleek, verlept aan het voorhoofd
en met een rouw van weduwnaar woedend om elke dag leven -
wee: van ieder onzichtbaar water waarvan ik doezelende drink
en van alle geluid dat ik trillende binnenlaat
blijft mij eendere afwezige dorst, eendere kille koorts,
een ontkiemend gehoor: weerslaande beklemming
als kwamen er dieven of spoken aan -
en dit binnen een onwrikbaar en grondeloos uitdijende schil
als vernederd bediende, als een wat schorre kerkklok,
als oude spiegel, geur van leegstaand huis
waar des nachts gasten stomdronken binnen komen vallen
en er hangt een lucht van neergegooide kleren en een ontbreken van bloemen -
mogelijk anders, ook minder mistroostig -
maar, ronduit gezegd, voor de vuist weg: wind die mijn borst striemt,
nachten oneindige volheid gevallen in mijn slaapzaal
en geraas van een dag brandend van opoffering,
zwaarmoedig vragen ze om het profetische in me,
en een kloppen, onbeantwoord, van roepende voorwerpen
is er, en een bewegen rusteloos, en een verwezen naam.

Als jullie vragen waar ik geweest ben
dan kan ik alleen maar zeggen ‘het gebeurt’,
dan moet ik spreken van hoe donker grond is onder stenen,
van de rivier die zich teniet doet in zijn duur -
ik weet alleen van dingen die vogels verliezen,
van achtergelaten zee of mijn zuster behuild.
Waartoe zovele landstreken en waartoe schaart zich een
dag aan een dag? Waartoe hoopt zwarte nacht zich
binnen de mond op? Waartoe gestorvenen?

[p. 128]

 

Als jullie vragen waar ik vandaan kom dan moet ik wel praten met kapotte dingen,

 

met al te bitter gereedschap,

 

met grote beesten veelal weggerot

 

en met een dichtgeknepen hart van angst.

 

 

 

Herinnering is niet het langsgegane

 

noch de gelige duif die slaapt in het vergeten,

 

maar gezichten één en al tranen,

 

vingers geplant in de keel

 

en dat wat van de bladeren ineenvalt:

 

de duisternis van een vervlogen dag,

 

een dag die van ons trieste bloed geleefd heeft.

 

 

 

Ik heb viooltjes hier en zwaluwen,

 

en al wat ons plezier doet en verschijnt

 

op briefkaarten waar lief in lange slepen

 

de zoetheid en de tijd uit wandelen zijn.

 

Maar laten we dan ook niet verder doordringen achter dit glimlachen van tanden,

 

niet bijten in de schorsen uit stilten opgehoopt

 

want ik weet niet wat ik moet antwoorden:

 

er zijn zoveel doden

 

en zoveel havenpieren die de rode zon uiteenbrak

 

en zoveel hoofden waar schepen tegenaan botsen

 

en zoveel handen die kussen omsloten hielden

 

en zoveel dingen die ik vergeten wil.

(Vertaling Dolf Verspoor)