De Gids. Jaargang 110

[p. 76]

Verzen

Haar bed stond wit achter de lage ramen,
haar oogen kenden slechts het smal decor
der doffe ruiten, met den pot cyclamen
op een gebarsten schoteltje ervoor...

Zij telde stil de dagen -enkel namen,
als leege wagens op een eind'loos spoor-
en dacht: waarom geeft God mij dit examen,
als ik al lang niet meer bij 't leven hoor.

Soms vroeg zij als vertwijfeld om een teeken:
of op de vensterbank haar dorre plant
nog ééns in blanke bloesems uit mocht breken

en wachtte in haar wankel ledikant. -
Toen - teed're bruidstijd van doorwaakte wekenschonk
zij den dood haar kleine witte hand.

Zij namen vreemd ontroerd de slanke glazen,
de wijn was rood en glanzend als robijn.
Er geurden bloemen in kristallen vazen
onder het sproeien van den lampenschijn.

Hun oogen stonden wijd, als in extase,
dit was een dronk van méér dan bruilofts-wijn:
zij wisten in verrukkelijk verbazen,
dat het elkanders harte-bloed moest zijn.

[p. 77]

 

En met den koelen kelk nog hoog-geheven,

 

keerden zij langzaam in den kleinen kring

 

van goede vrienden, die hun gasten bleven.

 

 

 

Het licht viel sprank'lend op hun gouden ring,

 

hun handen daalden met onmerkbaar beven...

 

En deze stonde werd herinnering. -

Een zomeravond. - Raam en deuren waren
geopend naar een vleugje wind gezet.
Ik was een kind en wilde niet naar bed
en zat in 't duister voor mij uit te staren.

Daar was 't geheim, dat ik niet kon verklaren:
de geur van kamperfoelie scheen zich met
den teed'ren toon van Mozart's menuet
in mij tot wonderzoete pijn te paren.

Toen kwam mijn moeder binnen met het licht,
zij zag de tranen op mijn jong gezicht
en nam het zonder woorden aan haar schouder.

Dan sloot zij snel en stil de deuren dicht
en bracht mij met haar stem in evenwicht.

't Is jaren hèr. - Wordt dan ons hàrt niet ouder?

Frouwien van der Vooren-Kuyper