De Gids. Jaargang 110

[p. 73]

Gedichten

S. Maria del Popolo

Hier waar de Heiden-Keizer stervend woorden
Nog sprak tot eigen roem en overdacht
Hoe hem de Goôn in Rome's noodlotsnacht
Den wensch naar een onsterflijk lied verhoorden:

Gaat altijd nog een ruischen door de twijgen:
Een noteboom is op zijn graf geplant.
Hier haast zijn stap de wandelaar, wiens hand
Het teeken maakt des kruises. Maar tot zwijgen

Brengt hij de stemmen niet die in den boom
Wonen. Een nevel legt zich op zijn oogen
En raven komen klapwiekend gevlogen
En dreigen hem als in een bangen droom.

Nog eeuwen lang lag op deez' plaats een vloek,
Werd in den nacht het spook-geluid vernomen. -
Toch zouden ééns de gouden priesters komen
En zegen zingen uit hun heilig boek.

En als de vogels eens zijn weggevaagd
En het onheilige gerucht der blaadren,
Is voor de pelgrims die van 't Noorden naadren
Hier de eerste plek die om aanbidding vraagt.

[p. 74]

II

 

Er lag in Rome lang geleên een tuin.

 

Hortus Mirabilis was hij geheeten.

 

Tempels in de' omtrek, grootheid lang vergeten,

 

Waren gevallen tot onmeetlijk puin.

 

 

 

Maar in dien tuin was tusschen al dat steen

 

En kale heuvels waar de schapen grazen

 

Een wilde groei van planten. Het verbazen

 

Der burgers ging er 's avonds heimlijk heen.

 

 

 

Als dan de maan dien vreemden groei bescheen

 

En in moerasgrond zonken zijne schreden

 

Dacht niet de wandelaar aan het verleden

 

Maar aan die geheimzinnigheid alleen:

 

 

 

Een toovertuin waar bloedrood bloeit een bloem, -

 

Niet wetend welke plaats hij heeft betreden:

 

Augustus' Forum was 't, toen met haar roem

 

Nog streefde sterrenwaarts de stad der steden.

[p. 75]

Het trompettenlied

 

Waar, om mij heen, de reeën grazen

 

Lig ik in 't groene gras ter neer.

 

Ik ben zoo moe van 't zomerweer

 

En 't lied dat de trompetten blazen:

 

 

 

Een lied van ééns, toen 't zomer was

 

En 't leven vrij en zonder zorgen

 

En van het rijden in den morgen

 

En van den dood in 't groene gras...

Mijn haar is warm: ik houd mijn hand er tegen
En denk opeens: hoe lang nog blijft het zoo?
Beschenen is 't door zon van zooveel wegen
En dan de dauw van 't droomerig berceau,
Den looverboog, zoo laag dat hij mijn haren
Beroerde bij het snelle voorwaarts gaan
In de'ochtend vóór de vogels wakker waren
Toen alles nog bevangen lag van maan...

Mijn welig haar: ik heb erop de vlokken
Van Noorden's sneeuw gevoeld, ik ben getrokken
De dalen door van Donau, Etsch en Po.
Wat 'k zocht: het was de zon, op al mijn wegen. -
Mijn haar is warm: ik houd mijn hand er tegen
En denk een wijl: hoe lang nog blijft het zoo?

J.J. van Geuns