De Gids. Jaargang 110

[p. 6]

Vita apostolica

Zij hoorden zwijgend van verbittering
De man die twistte met hun oude leer
En Jezus zag verrezen aan Gods zij.

Toen drongen zij hem in een dichte kring
Buiten de stad, en wierpen hem daar neer
Opdat hij stierf, en Paulus was daarbij.

Hij schitterde van wraak en nam van hen
Hun kleren dat zij in een woeste dans
Hem stenigden tot hij niet meer bewoog.

Maar door het ploffen smoorde niet de stem
En hoe de weerschijn van de hemelglans
Lag in het heffen van zijn stervend oog.

Maar toen het grote licht neerlichtte, lag
Hij neer alsof zijn leven pas begon,
Weerloos en blind en tot geen woord bekwaam.

Totdat hij plots in God zijn broeder zag
En 't woord ontsprong dat niet meer zwijgen kon
Voor heel de wereld vol was van Zijn Naam.

De nacht betrok de wacht van uur tot uur
En hield de wallen van de stad bemand,
Opdat hun donkerheid zijn licht omsloot.

Maar vrienden brachten hem 's nachts op de muur
En lieten hem stil zakken in een mand,
Dat hij ontkwam de poorten van de dood.

[p. 7]

Het afscheid

 

De middernacht had nooit zo vreemde klank,

 

De lampen brandden hijgende en diep

 

Tot een benauwing om ons allen saam.

 

 

 

Er zat een jongen in de vensterbank,

 

Die luisterde zo diep totdat hij sliep

 

En achterover stortte uit het raam.

 

 

 

Maar Paulus kwam en heeft ons opgericht,

 

Zeggende: wat gij ziet, dat is het niet,

 

Dit slapen is geen slapen voor altoos.

 

 

 

Wij zochten wenende zijn aangezicht,

 

Als van een vriend die men niet wederziet,

 

Want hij nam afscheid voor een lange poos.

En aldoor hoorden wij: hebt goeden moed!
Alsof een engel sprak aan onze zij:
Niets zal er gaan verloren dan het schip!

En spant en planken dreven in de vloed
En in het woeste donker zwommen wij,
Maar landden allen samen op een klip.

Er was een takkengloed die ons ontving:
Een beest kwam kronkelend tot hem gekeerd
En beet zich vast voor ons verschrikt getuur.

Maar hij stond glanzend in de vale kring,
Aan God gelijk, want hij was ongedeerd
En wierp het af in het verterend vuur.

[p. 8]

Het leven

 

‘De eerste hemel was van eeuwigheid,

 

Maar uit de eerste hemel was de dood:

 

De eerste hemel is voorbijgegaan.

 

 

 

Maar sinds mij God heeft van de dood bevrijd

 

Om Hem een vriend te zijn en disgenoot,

 

Ben ik een nieuwe hemel ingegaan.

 

 

 

Nu denk ik: God bleef aan Zijn schepsel trouw.

 

Kom ik dan niet Zijn heerlijkheid te na,

 

Verachtende dit leven dat ik ken?

 

 

 

Is het niet hiervan dat ik spreken zou,

 

Als ik de derde hemel binnenga

 

En ik gekend zal zijn gelijk ik ben?’

 

 

 

Muus Jacobse