De Gids. Jaargang 90

[p. 174]

Verzen.

Het is reeds licht. Een Merel zingt,
Terwijl de dauw nog paar'lend op de blaren glimt.
Ik staar omhoog naar jouw balkon,
Waar 't heerlijk rood der nieuwe zon
Warm gloeiend op je vensters vlamt... Dit is het eind.

De koele ochtendwind deed even de gordijnen
Achter het open raam, heel zachtjes, zachtjes deinen,
Toen werden ze langzaam vaneen geschoven
En zag ik jouw gezicht, jou diepe, droeve oogen
Stil, dood'lijk stil, op mij gericht.

En alle liefde, alle leed, lag in die ééne blik,
Maar je hebt niet gesproken, niets, doch ik
Heb in dat laatste oogenblik toen plotseling gevoeld,
Wat jij met sprakelooze kussen had bedoeld.
Een grooter liefde dan ik ooit verstond.

Heel stil gewuifd heb je toen even,
Zacht golfden de gordijnen weer aaneen.
Je was verdwenen uit mijn leven,
Toen ging ik heen -

[p. 175]

Landschap.

 

De hooge dennen buigen stil hun zware takken over 't water,

 

Waarin de trage witte wolken zich in het blauw weerspiegelen.

 

De wind speelt hier zijn luchtig spel, nu ginds, nu komt hij nader,

 

Rimpelt één oogenblik het meer en doet de dennetoppen wiegelen,

 

Dan danst hij zingend weg en slechts het zachte zoemen

 

Der gonzende insecten en zoeten vogelzang vervult weer wijd en zijd

 

De warme zomerlucht, terwijl de vreemde geur van niettetellen bloemen

 

Zich als een droom'rig waas, over dat alles spreidt.

H. Leonhard.