De Gids. Jaargang 90

[p. 344]

De harmonicaspeler.

In het portiek van 't hooge huis
met rozelaars aan beide kant,
staat met zijn oud accordion
de muzikant.
Een wijs, die schommelend versprong,
trok hij van hand tot hand.
En ik bleef staan zoolang dit zong.

Een hand stak uit het kleine luik
der deur, met traliën ter portiek,
en wees het eind en stak met drift
in de muziek.
De wijs viel zijwaarts af en zweeg.
Een vogel, die met lamme wiek
Schuin uit de lucht ter aarde zeeg.

Daar leefde weer aan d'andere deur,
voor vensters, waar de granium rood,
en waar de eerste kamertulp
haar kroon ontsloot,
een kleine wals, die, traag als wier
wat wiegde over dezen nood
van bloemen daar en wanhoop hier.

[p. 345]

4.

 

Terzijde van het woelig plein.

 

Waar trams vergieren naar de vert,

 

heeft hij ten derde maal zijn lied

 

ter weerszij uitgesperd.

 

Temidden 't volk, een wrev'lig vorst,

 

droeg hij, totdat het schemer werd,

 

walsen en dansen op zijn borst.

Walsen en dansen in de stad!
De blinden zijn al toegedaan.
Er is naar 't vierkant van de lucht
iets opgegaan.
De blinde hemel ving het lied.
Met alle wolken is 't vergaan.
Ook deze woorden zijn het niet.

Martien Beversluis.