De Gids. Jaargang 90

[p. 342]

Verzen.

Toen hij sliep, heeft een stem hem aangeraakt
Als een voorbij ruischende, snelle vleugel.
En in den held'ren nacht is hij ontwaakt
En kuste Eva en beklom den heuvel.

En de verrukkingen aller seizoenen
Waren glinsterend om zijn heerlijk hoofd:
Wilde sneeuwvlokken en teedere bloemen
En diepe geuren van het najaarsooft.

En toen hij andermaal het paradijs
Intoog met stralend, gelukzalig zwaard
Gaven engelen zelf den appel prijs,
Want liefde had zijn schuld geëvenaard.

[p. 343]

Het zieke meisje.

 

Zij sloot haar oogen voor de wreede zon en

 

Ontvoer volkomen de aanwezigheid

 

Der anderen. Zij heeft zich diep bezonnen,

 

Zij was alleen geweest ten allen tijd.

 

 

 

Achter haar warme oogleden begonnen

 

De fluisteringen van de eeuwigheid.

 

Waarom was zij niet eerder overwonnen

 

En van haar liefde en haar smart bevrijd?

 

 

 

- Toen zij haar oogen eind'lijk opende

 

Waren er stemmen en zij zocht bevreesd

 

De zachte streeling van een teed're hand.

 

 

 

Zij glimlachte, maar sprak niet van het land

 

Waarin zij diep verloren was geweest,

 

Want zij bevond zich weder hopende.

Anthonie Donker.