De Gids. Jaargang 90

[p. 339]

Kleine legenden.

De kindren sliepen in één kamer saâm.
De bedden stonden met de smalle zijde
Tegen den wand en over de gespreide
Dekens lag vreemd de schaduw van het raam.

Zij sliepen zoo gerust, dat geen van hen
Ontwaakte, toen twee donkre scherp omlijnde
Gestalten gingen langs het voeteneinde
Der bedden, waar de kindren ademden.

Het was de Dood met Ziekte zijn genoot,
Die aan elkander elk der kindren wezen,
Alsof zij nog niet wisten wie 't zou wezen...
Soms keek de Ziekte zwijgend naar den Dood.

Maar toen zij zagen hoe elk kind in bed
Zijn liefste speelgoed bij zich had genomen,
Moest op hun streng gelaat een glimlach komen,
Een glimlach die de kindren heeft gered.

[p. 340]

De Kindrbn zijn gestorven op de hei.

 

De kindren zijn gestorven op de hei

 

Het was een sneeuwnacht. De Wind was erbij.

 

 

 

Hij blies de sneeuw over de wijde landen

 

En sloeg de kindren met ijskoude handen

 

 

 

In het gezicht: als blinden vielen zij.

 

Toen heeft de harde wind uit medelij

 

 

 

Hen stilaan toegedekt met sneeuwen sprei...

 

De kindren zijn gestorven op de hei.

[p. 341]

De Vreemde Kinderen.

 

Onder 't dak met mos begroeid

 

Zijn twee kleine ramen.

 

Rozenstruik ertusschen bloeit.

 

Kindren wonen samen

 

In dat huis. Maar niemand weet

 

Hoe het verre land wel heet

 

Waarvandaan zij kwamen.

 

 

 

De eene houdt de kamers schoon,

 

Doet het vaatwerk blinken.

 

De ander laat den zuivren toon

 

Van zijn fluitspel klinken

 

En een derde zorgt voor brood.

 

Waar nooit vreemde werd genood,

 

Eten zij en drinken.

 

 

 

's Avonds zijn de kindren moe.

 

Voor de kleine ramen

 

Doen zij dan de luiken toe

 

En zij slapen samen

 

Hoofd aan hoofd en hand in hand

 

En zij droomen van het land

 

Waarvandaan zij kwamen.

J.J. van Geuns.