De Gids. Jaargang 74

[p. 146]

De oude en de jonge vrouw.

de jonge vrouw:

Zie, moeder, dezen dag: het wijde licht,
Dat wit en welig op de weiden kleurt,
Die dampen naar de strakke en blauwe lucht
Daarboven, waar een vogel stijgend juicht
Een gouden toon uit een azuren klok.
Dat beeldt de vreugde, moeder, lente, jeugd;
Zie mij: ik ben een kind van dit gewest,
Vol schoonheid, liefde, die ik stralen vóél
Uit heel mijn schoon en welig-wassend lijf,
Dat róept om liefde in den klaren dag,
Dat in den ongebroken glans der maan
Een gód zou lokken tot een zoeten droom,
Het godenhoofd omstreeld door vrouwenhand,
Mijn menschenlippen op den goden-mond,
Die wéénen zou!

de oude vrouw:

Omdat hij, wijzer, wíst,

Dat bloemen welken; dat de volle klank
Van gindschen vogel trillend wijkt en dooft;
Dat deze zon, die hoog en heerlijk troont,
Reeds zinken gaat naar het gereede graf
Der verste zee, die wacht en 't offer wéét...

[p. 147]

Ook ík was jong en droomde dolend door
Mijn vroegste jaren; zooals gíj, mijn kind,
Zag ík mij stralend staan in aureool
Van heil'gend licht en als de lente kwam
Met vogelzang, der bloemen kleurenspel
Over de velden en het geurend woud,
Zwierf ik door 't land en vlocht mij t' elken dag
Een bonten krans in 't zware en zwoele haar,
Of sliep in 't veld, wanneer aan elken kelk
Een zon-doorschenen dauwdrop siddrend hing.
De morgen week; een zware middag joeg
Den lang-gedragen lach van dit gelaat
En etste wreed en traagzaam elke lijn
Die nú een groeve teekent in mijn strakke
En dorre huid; zie, hoe die middag wóog
Met lastbaar, lijdzaam-lang gedragen last
Op dezen rug; voel in het bevend beeld
Van deze hand het stil-getorste leed
Der arme, al-verlaten moeder! (zij weent)

de jonge vrouw (na een zwijgen):

Hoor

Den milden wind, die in den avond waait!
De zon ligt laag en rood over de zee;
Geen vogel zingt zijn wijd-uit-luidend lied
En donker daalt de nevel langs het veld.
't Is avond, moeder, vrede voor den nacht,
Verpoozing na de schoone en zware taak
Des daags. Zíet gij die schoonheid, moeder?

de oude vrouw:

Kind,

Ik wéét en wacht gelukkig tot den nacht!

Wilhelm Loeb.