De Gids. Jaargang 74

[p. 373]

Klokken.

In de torenkamer, hol en stil,
waar labbrende windjes zweven,
is roezelend schemeravondgeril
de vreemdste muziek aan 't weven:

de klacht van den stervenden zomerdag,
beklemmende fluistergezangen,
of ver gekerm, een schetterlach,
een zucht van heet verlangen.

Midden die huiverige eenzaamheid,
in de holle, hooge kamer,
door bloedende zonne ‘Goênacht’ gezeid,
de klokken met klepel en hamer.

De kleintjes, de schellen, bol en jent,
in kreukloos-blanke rokjes,
nog schuwe novisjes in stil convent,
neen, pas gedoopte klokjes.

De grooten, plechtstatig, in sombere rij,
aan balk en stang geklonken,
bezadigde paters, met bruine pij,
in boete en bêe verzonken.

* _* *

[p. 374]

 

De loome zomertocht bestrijkt

 

hun weekbesnaarde stemmen;

 

en dommlend bromt gegons, het lijkt

 

een somber requiemmen.

 

 

 

De kleintjes bibbren met zoet genok

 

bedeesde klankversetten,

 

doch de grooten schudden uit haren rok

 

de naarste doodscoupletten.

 

 

 

Een maan van vlammend parelmoer

 

giet licht op balk en stijlen.

 

Slagschâuwen lengen op den vloer

 

zich uit tot paarsche wijlen.

 

 

 

* _* *

 

 

 

In de torenkamer, hol en stil,

 

waar labbrende windjes zweven,

 

heeft roezelend schemeravondgeril

 

de vreemdste muziek geweven.