De Gids. Jaargang 51

[p. 355]

Nieuwe proeven van moderne Poëzie.

Ieder dichter moet zoo nauwkeurig mogelijk zeggen wat hij bedoelt.

De Nieuwe Gids. October 1887, blz. 172.

'k Ben zielsbedroefd. Mijn vuur'gste hartewensch

Is thans vervuld. Want inn'ge liefde is haat,

En dolle pijn is weelde, en goedheid kwaad,

En treurig zijn is blij zijn voor een mensch

Als ik, uit wien, als uit een bolle lens,

Waardoor een wonder helle lichtstraal gaat,

Die ze als een stralenbundel weer verlaat,

Licht en steeds meer licht uitvloeit zonder grens.

Tot zinge' en lache' en schreie' al door elkaar

Dringt zich mijn ziel met mysterieusen drang.

't Was me of ik rees en straks weêr nederviel,

Tot ik de diepste duisternisse ontwaar...

Nu is het uit met lach en klacht en zang,

En 'k lig ter neêr - een orgellooze ziel.

[p. 356]

II.

 

Ieder dichter moet zoo natuurlijk. mogelijk zeggen wat hij bedoelt.

De Nieuwe Gids. October 1887, blz. 172.

 

Ik schrei en schrei steeds voort, mijn oogen moê.

 

En de oorzaak van mijn bitter groot verdriet

 

Weet ik, rampzalige! gelukkig niet; -

 

Want wist ik 't, 'k schreide harder nog dan 'k doe.

 

 

 

En sluit ik straks, vermoeid, mijn oogen toe,

 

Dan door mijn wimpers steeds bij stroomen vliet

 

De tranenvloed, dien 'k onbewust vergiet,

 

En dien ik, arme lijder! niet weet hoe

 

 

 

Te stelpen.... Zalig zielsbedroefd te zijn,

 

Zonder ophouden altijd maar te schrei'n,

 

Terwijl ik zelf niet weet waarom ik lijd!....

 

 

 

Zoo moog 'k in bitt'ren weedom eens vergaan,

 

En drijven, als een zilverblanke zwaan,

 

Op mijnen tranenstroom naar de Eeuwigheid.

[p. 357]

III.

 

‘Een dichter zegge wat hij meent.’ 'k Beken 't

 

Dat 'k smart en lijden gaarne zie, dat ik

 

Luid jubel en verbazend in mijn schik

 

Ben, nu 'k aan armoe en verdriet gewend',

 

 

 

En nu een knikker, een kastanje, een ééncents-prent

 

Is al mijn levensvreugd. Of wel ik lik

 

Een suikerbal, die ik still'tjes uit een blik

 

Te voorschijn haal. En zoo iets wordt ellend

 

 

 

Genoemd door sommigen, die traanloos zijn

 

En weedomloos en leedloos!... Kunnen zij

 

Weten wat of een ander mensch gevoelt,

 

 

 

Blijdschap of droefheid heet, treurig of blij?

 

Geen schijnsel geve schoonen schijn aan 't zijn; -

 

‘Een dichter zegge juist wat hij bedoelt.’

[p. 358]

IV. Fragment eener idylle.

 

Het was in 't dorpje Sloterdijk; den zeventienden

 

Augustus van 't jaar achttien honderd

 

zeven en zestig, 's avonds zeven uur, dat

 

een oude heer voor zijne woning zat te

 

dutten. Op zijne knie lag 't uitgedoofde

 

pijpje; terwijl de hand waaraan het Dagblad

 

zoo even pas ontglipt was, langs zijn zijde

 

beweegloos neerhing. Aan zijn voeten lag een

 

grijsbonte kat, die 's meesters voorbeeld had gevolgd

 

en, als hij zoo rustig, sliep. Men hoorde

 

door de open hangdeur slechts het flauw getik van

 

een ouden hangklok, die voor in den gang hing.

 

 

 

Fortunio.