De Gids. Jaargang 47

[p. 156]

De Madelieven.

Een somb're steeg. Eentonig bruin en grauw
En verfloos, huis aan huis - waar 't morgenlicht
Der gouden zonne zelf ter nauwernood
Wat gloed op toovren kan. Een blinde muur;
Een poort; de poort van de' ongezienen hof,
Door 't grimmig metselwerk voor ieders oog,
Voor elken voet gesloten: ook voor hem,
Er haveloos en hong'rig afgedwaald,
En droomend wat al heerlijks schuilen mag,
Verborgen door dien muur. - Daarbuiten zingt
Welhaast de nachtegaal en groeit en bloeit
Het geurig bosch en 't malsche klaverveld.
't Is voorjaar! Zie, ook in de' ommuurden hof
Joeg vast de zeis het jonge gras reeds door,
En een vergeten hoopken welkt en dort
Bij gindsche poort. De huiverende knaap
Staat stil en woelt met maagre ving'ren 't om
En leest er metterhaast de bloemen uit -
Een madeliefje of wat, wier sneeuwen krans
Reeds half verschrompelde om heur hart van goud.
Hij zocht en zocht en noch eens - maar 't is al!
En ijlings snelt hij voort.

Een open deur,

Een steile, wrakke trap; een lucht vol gif;
Een schemerduister hier, voor vollen dag.
Hij speurt het niet! Dit eigen schemerlicht
Was 't eerste dat hij zag; zijn vaal gelaat
Vertoont reeds sedert lang van zijn verblijf

[p. 157]

 

Het droeve spoor. - De trap ligt achter hem;

 

Onhoorbaar zacht treedt hij de kamer in,

 

En nadert voet voor voet de bedsteê, schuift

 

Met teedre zorg de schamele gordijn

 

Een vingerbreed ter zij .... Maar neen, heur slaap

 

Heeft uit, gelukkig. - ‘Zie, ô moeder, zie!’

 

Hij reikt met stralend oog zijn tuiltje toe:

 

Wat water hier, in 't glas... straks luiken ze op!

 

‘Niet aardig, moeder? Twee ... en vijf ... wel twaalf!’

 

 

 

Op 't smartelijk gelaat der kranke blonk

 

Een glimlach als van ouds. Liefkoozend trok

 

Zij 't jongsken tot zich en zij kuste hem.

 

Haar laatste glimlach was 't; haar laatste kus.

Soera Rana.