De Gids. Jaargang 12

[p. 117]

Het Woord des Dichters.

Zoo als de erts rust in de mijnschacht

En de schelp de paerl omvat,

Zoo besluit de borst des menschen

Ook een eeuwgen liederschat.

In de donkre mijn der zangen

Laat de dichter stout zich af,

Zwaait den hamer der gedachten,

Tot hij de erts ontrukt aan 't graf;

Gloeit haar in het vuur des geestes,

Werpt het schuimend ontuig voort,

En van 't staal, door hem gelouterd,

Smeedt hij 't zwaard - zijn zwaard - het woord!

Angstig houdt hij 't in zijn rechte,

Of hij 't waardig voeren mag,

Of 't den vijand van de waarheid

Neêrslaat als een bliksemslag.

[p. 118]

 

In den luchtstroom laat hij 't vonklen,

 

Daar hij 't strijkend om zich zwaait,

 

En het is hem of de landman

 

Met zijn zeissen halmen maait;

 

 

 

Vonken schijnt het zwaard te spatten,

 

Vlammen zelfs van Zuid tot Noord -

 

Wat door half een eeuw gebouwd werd

 

Velt één vluchtig dichterwoord.

Naar F. Löwe.

S.J. van den BERGH.