De Gids. Jaargang 6

[p. 446]

Zangen der liefde.

't Zwerfziek windje, hupplens moê,
Sloeg de gazen wiekjens toe,
En verschool zich in het groen
Van het frissche Mayplantsoen.

Luistergraag als maagden zijn,
Kwam daar een lief maagdelijn
Luistren in 't gewelfd priëel
Naar 't gezang van Filomeel.

't Nachtegaaltjen, moê gekust,
Zong zijn gaaiken in de rust;
't Prees de zaligheid der min
Voor zijn teedre hartsvriendin.

't Meisjen ving dat zoet akkoord, -
't Minnelied voor 't eerst gehoord, -
En des zoeten mijmrens moê,
Sloeg 't de zijden wimpers toe.

't Windjen, - stoutert, die 't verried! -
Had de teedre maagd bespied,
En, zijn' schuilhoek weêr ontvlucht,
Bragt het flusjens my - een' zucht.

[p. 447]

II.

 

't Was uchtend en de kim van 't Oost

 

Met tintlend goud gezoomd,

 

De wolk met purpergloed omboord;

 

Verzilverd leek 't geboomt.

 

 

 

Daar rees zy van heur leger op

 

En zweefde, ligt geschoeid,

 

Naar 't perkjen in haar' bloementuin

 

Waar roos en lelie bloeit.

 

 

 

Zij breekt er een van 't steeltjen af

 

En weêr een en nog een.

 

Schakeert het wit en 't rood, en windt

 

Er groen - de hoop? - doorheen.

 

 

 

En wie nog sluimren in den knop

 

Begluurt zij lang en stil,

 

Alsof zij met haar vriendlijk oog

 

Ze doen ontluiken wil.

 

 

 

Toen ging zy heen; - en ik ter vlucht

 

Bespiedde bloem en blaân,

 

En op een naauw ontloken roos

 

Glom parelend - een traan.

'k Heb haar' naam met kunstig schrift

In den lindeboom gegrift,

Waar zy 's avonds zich laat vinden,

Als de maan het zwerk beklimt,

En door 't lommer van de linden

't Zilvren licht der starren glimt.

[p. 448]

 

Las zy op den gladden stam

 

Ook 't geheim der minnevlam,

 

Die mij 't binnenst heeft ontsteken?

 

Ried zij, wie dien naam daar sneed? -

 

Lieve linde! geef me een teeken,

 

Zoo ge gist, dat zij het weet.

 

 

 

Maar - ik heb haar zelf bespied.

 

Was zij zelve, onwetend, 't niet,

 

Die 't geheim mij heeft verraden?

 

Ja, toen zij heur' naam daar zag,

 

- 'k Gluurde door de dichte bladen, -

 

Speelde er om heur' mond - een lach.

Het duifjen, moê van 't vliegen,

Streek op haar' schouder neêr,

En vleide van haar lippen

Om kusjens, keer op keer.

En zie, haar mondjen weigert

Die dienst der liefde niet;

Maar kust en neemt de kusjens,

Die 't schalke dier haar biedt.

Daar klapwiekt weêr de vogel,

Den blanken hals ontvlucht,

En drijft op matte vlerken

In 't deinend blaauw der lucht.

En eensklaps neêrgestreken,

O! wie bestelde 't dus? -

Zet hij zich op mijn' schouder

En biedt my - kus op kus.

AO.