De Gids. Jaargang 4

Eene straat in stad.

Ik hoù van velden, wouden, stroomen,

Ik heb een zonnig landschop lief,

Ik voel zoo gaarne 't windje komen

Als 't schatting van 't gebloemte hief;

En toch laat me ook de stad niet koel,

Het menschlijke eischt mijn meêgevoel.

[p. 304]

 

Hoe brengt zij binnen de enge muren

 

Al de uitersten des levens zaâm, -

 

Hoe maakt zij hoog en lang geburen

 

In zuilenrij en tralieraam; -

 

Hoe paalt de haard van 't braaf gezin

 

Er aan het hol der wulpsche min!

 

 

 

Ik zie den weelderigen rijke

 

Hoogmoedig langs haar straten gaan,

 

Ik zie den arme zijns gelijke

 

Al hong'rend aan zijn poorte staan,

 

En mijmer over 't eigen leed

 

Te huis op stroomat en tapeet.

 

 

 

Al melden toch die weidsche zalen

 

Ons geen' der jamm'ren, die zij zien,

 

Al mag geen donzen koets verhalen,

 

Hoe haar de sluimring pleegt te vliên,

 

Het zomerzwerk, schoon blaauw en klaar,

 

Gaat ook van rosse bliksems zwaar.

 

 

 

Tot bij de vaadren der gemeente,

 

Tot bij de deftigsten der stad,

 

Verteert een wreede worm 't gebeente,

 

Schiet iet te kort of faalt iet wat;

 

Het is als 't was en 't blijft als 't is:

 

Slechts wee is aller erfenis.

 

 

 

Maar is al 't menschlijke des menschen,

 

Hoe spreekt dan uit de bonte rij

 

Een heir van klagten en van wenschen

 

In gang en blik en zucht tot mij?

 

Hoe deel ik met bewogen hart

 

In aller vreugd, in aller smart!

 

 

 

Het Engelsch gevolgd. V. H-t.