De Gids. Jaargang 4

[p. 73]

Nagevolgde liederen
door J.P. Heije.

Bij de mindere bekendheid met de Duitsche taal, hopen wij vooral aan onze lieve zangeressen eene kleine dienst te bewijzen, door van tijd tot tijd den tekst van eenige der voortreffelijkste Duitsche toonstukken, vertaald, nagevolgd of omgewerkt, mede te deelen en daarbij, zoo verre die bekend zijn, de namen van Dichter en Componist, en het Werk, waarin de liederen gevonden worden, op te geven. Wij hebben getracht de dichterlijke uitdrukking dier liederen, zoo veel ons mogelijk was, op te vatten, te behouden en terug te geven: wie de moeijelijkheid kent, om de woorden naar een' bepaalden muzikalen rhythmus te plooijen, zal ons om enkele mislukkingen niet hard vallen. En zoo wij een loon wenschen, het zal dát zijn, iets te hebben bijgedragen tot het bevestigen der overtuiging, dat Hollands taal voor geene der Noordsche in liefelijkheid of kracht behoeft te wijken; dat zij misschien niet veel minder dan de Duitsche, maar zekerlijk veel meer dan de Fransche, geschikt is om gezongen te worden, en hetzij ze hare klanken aan de teedere luite van hooft of aan de forsche lier van vondel leent, nergens te kort schiet in het juist en keurig uitdrukken van alle gewaarwordingen en alle aandoeningen der menschelijke ziel.

Jähns. Op. 17 Uhland.
(Das Ständchen.)

Het kind.

Wat zacht en smeltend harpgeluid

Verdrijft mijn' sluimerlust?

O, Moeder! zeg, wie zou dat zijn?

't Is laat en ieder rust.

De moeder.

Ik hoorde niets, 'k heb niets gezien;

Sluit vrij uwe oogjes digt:

Voor u klinkt lied noch speeltuig meer,

Mijn arm, verkwijnend Wicht!

Het kind.

Neen, Moeder! 't is geen aardsch muzijk,

Maar 's Hemels Englenwacht;

Zij roepen mij met zoet gezang....

O, Moeder! goeden nacht!

[p. 74]

II. Groete.

 

Mendelssohn Bartholdy, Op. 19. Heine.

 

(Gruss.)

 

 

 

Voort, mijn lied! langs veld en bosch,

 

Zweef langs beemd en stroomen,

 

Alles breekt zijn zwachtels los,

 

't Voorjaar is gekomen!

 

 

 

Mogt gij op uw' togt, mijn lied!

 

Kind of maagd ontmoeten...

 

Als ge rozenknoppen ziet,

 

Zeg: ik laat hen groeten.

Claepius.
(Abendlied.)

Op vleuglen van schaduw en geuren

Daalt de avond in scheemrenden gloed;

De dag dooft zijn schittrende kleuren

In 't koelende nat van den vloed.

O, gij! die in hopen en vreezen

Gezorgd hebt, gezucht en geweend,

De troostende ster is verrezen,

Die laafnis en ruste verleent.

In 't duister ligt de aarde en haar zorgen,

En 't harte verheft zich tot God! -

Bij Hem zijt gij veilig geborgen,

Hoe wreed u het leven bespot.

O, Vader der armen, Algoede!

Het daagt in de ziel bij uw' nacht;

En rustig ontslaapt in uw hoede,

Wie d' eeuwigen morgen verwacht.

Lachner. Heine.

Een dennenboom staat eenzaam,

In 't noorden, op het strand;

Sneeuw dekt zijn kruin: hij sluimert

Op steilen oeverkant.

En van een' palmboom droomt hij,

Die, ver in 't Morgenland,

Zoo droef en eenzaam wegkwijnt,

In 't gloeijend heete zand.

[p. 75]

V. Winterlied.

 

Mendelssohn Bartholdy, Op. 19. Zweedsch Volkslied.

 

(Winterlied.)

 

 

 

Mijn Zoon! waar wilt gij heen, zoo laat?

 

Uw zuster keert niet meer;

 

Waarheen gij dwaalt, waarheen gij gaat,

 

Gij vindt haar nimmer weêr!

 

De sneeuw ligt hoog, 't is har en koud,

 

En aaklig loeit de wind,

 

De heer en wolf sluipt door het woud:

 

O blijf bij mij, mijn Kind! -

 

 

 

O, Moeder! Moeder! laat mij los,

 

Droog af uw schreijend oog.

 

Mijn zuster vind ik weêr in 't bosch,

 

Al ligt de sneeuw zoo hoog:

 

Eer ik haar vind, is voor uw' zoon

 

Geen rust of toeven meer;

 

Aan sneeuw en wind ben ik gewoon,

 

En spoedig keer ik weêr! -

 

 

 

De moeder zag hem lang nog na,

 

Hij ging langs berg en dal;

 

De wind werd stil, de nacht werd spâ: -

 

Of hij niet keeren zal? -

 

De sneeuw versmolt, de lente kwam,

 

De voorjaarszon verscheen,

 

En bragt weêr groen aan elken stam....

 

De Moeder bleef alleen! -

Kalliwoda. Op. 54. Schnetzler.

Met kracht stroomt het water bij 't kaarsen der zagen,
En huwt zijn geklater aan haam'rende slagen;
De nevel den bergtop met sluijers omweeft,
Waar 't zonlicht, als 't lachje der schoonheid, door beeft.

Wat drijft u, mijn hart! met onstuimige slagen,
Tot angst en verlangen, tot stilstaan en jagen?
O, tranen! wat vloeit gij zoo droef langs mijn wang?
Mijne oogen, zij weenden zoo vaak en zoo lang!

Gij, koelende stroomen! o dooft gij mijn smarte,
O! wiegt het ter rust, dat onstuimige harte!
Gij, knarsende zagen! van 't splijtende hout
Een huis voor den wanklenden pelgrim gebouwd! -

[p. 76]

 

Daar wandelt en zingt, bij den ruischenden molen,

 

Des molenaars dochter, in 't loover verscholen;

 

Zij zingt er een streelend en teeder gezang:

 

‘Mijn liefste, mijn liefste! waar toeft gij zoo lang?’

 

 

 

De nacht moog' de toppen der bergen omgeven,

 

In 't hart van den pelgrim rijst zonlicht en leven;

 

Het molenrad kleppert, door 't water gekust:

 

‘In de armen der liefde hervindt gij de rust!’ -

Mendelssohn Bartholdy, Op. 9 J.P. Heije.
(Mayenlied.)

Wilt ge geuren, wilt ge kleuren,
Wilt ge schaâuw en zonneschijn,
Stralen, die het weefsel scheuren
Van het achtenddamp-gordijn;
Wilt ge dauw als zilver klaar,
Wilt ge zang van nachtegalen?
Stijg dan neêr in onze dalen,
In den schoonsten tijd van 't jaar.

Trotsche bergen mogen tergen
Al des Hemels onweêr-lucht,
Minder eer, meer heil te vergen,
Voegt het nedrige gehucht:
Moog' de vrijheid, fier en schoon,
Onzer bergen kruin omstralen,
Liefde woont in onze dalen:
Mirthenkrans vóór lanwerkroon!

Mendelssohn Bartholdy, Op. 8. Friederike.

Nu is het Lente, de Hemel is blaauw,

De beekjes ontdooijen en 't koeltjen is laauw!

Nu is het Lente, de vogel in 't woud

Kweelt smachtend, en lokt er zijn gaaiken in 't hout.

Nu is het Lente, de bloesem komt uit,

En ik vlecht een' krans voor mijn blozende bruid.

[p. t.o. 76]

(cordelia)

(1) Daar de Duitsche tekst van dit lied ons minder geschikt ter vertaling voorkwam, hebben wij getracht, in den geest der muzijk, een' nieuwen tekst daarop zamen te stellen.