Logo DBNL
De gheestelycke vryagie (1624)

De gheestelycke vryagie

(1624)–Anoniem Gheestelycke vryagie, De–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

Hier verwondert haer de Bruydt, nv oprechte kennisse ghekreghen hebbende van Godts tegenwoordicheydt in haer seluen: ende is seer beschaemt ende droeuich van haer selfs botticheydt, dat sy tot noch toe anders hem niet ghekent en heeft, in haer seluen tegenwoordich te wesen naer zijne Godheyt.

De 33. Figure.

+O Liefste Iesu! o hooge almogentheyt! o onbegrypelijcke grootheydt! o oneyndelijcke goedtheydt! o ouervloeyende rijckheydt Godts! daer allen volheyt der gratien, benedictien, den schat der konsten ende alder wijsheydt in is, daer alle macht ende victorie in besloten is, daer alle creaturen inden Hemel, ende inder Aerden van verblijt

ende gebenedijt worden. Ick heete v hertelijcke willekom: ende ick loue ende dancke v, dat ghy v aldus vernedert hebt tot my arm menschken te comen, om my te helpen, te gebenedyden, ende om my alsoo met v te verenigen ende een met v te maecken. Och als ick op v peyse, ende v aenschouwe, o aldersoetsten Iesu, o God almachtich, o Bruydegom + mijnder zielen, dat ghy de schoonste zijt van de kinderen der menschen, ende bouen al dat schoon is: soo treckt ghy dan tot v,+ mijn ziele, mijn herte, mijn verstant, mijn liefde, ende alle mijne krachten. Want de schoonheyt der Engelen, ende aller hemelscher geesten, die en is by uwe schoonheyt niet te gelijcken: nochtans zijn sy wtermaten schoon ende behaegelijck. De wonderlijcke Hemelen, de blinckende Sonne, de schijnende sterren, dat schoon Paradijs met allen zijne ghenoechten ende vreuchden, en is by uwe schoonheyt oock niet te gelijcken: want ghy de oorspronc, ende de fonteyne zijt van al dat schoon is, van al dat behagelijc is, inden Hemel ende der aerden. Och hoe schoon, hoe lieffelijck, hoe vermaeckelijck, hoe soet, hoe vriendelijck, hoe genoechelijck, hoe edel, hoe rijck, hoe wijs, hoe almachtich, hoe onbegrijpelijck zijt ghy o Schepper alder creatueren! hoe wijsselijcken hebdy allen dinghen ghemaeckt in seecker ghetal, in seecker ghewicht, in seecker maete. Ghy purgeert

ende suyuert by v seluen alle onse fauten + ende sonden: sittende in den throon uwer Majesteyt. Ghy zijt met uwen Vader bouen al te vreesen, te eeren, te beminnen, ende inder eeuwicheydt te glorificeren. Door v loopen de Hemelen, schijnen de Sterren, invloeyende de planeten. Door v o Heere wordt Hemel ende Aerde geregeert. Door v lacht den Hemel, treurt de Helle: door v wordt den quaeden ghesuyuert, ende den goeden gherechtueerdicht. Door v soo wordt verheven al dat in den Hemel, ende opder Aerden verheuen is: de ghebroken stoelen der Enghelen, worden door v hermaeckt. Die wijse, jae die sotten deser werelt en konnen + uwe wercken niet begrijpen: want sy zijn versmaet van uwe wijsheyt, ende ghy verkiest die, die de wereldt voor dwaes ende voor sot houdt, tot uwer glorien, ende ghy verworpt de wijse, die hun seluen laeten duncken dat sy wijs zijn, daer sy nochtans sot zijn. O mijnen alderliefsten, verlicht toch nv mijn herte, ende mijn vijf sinnen met uwe heylighe wijsheydt: op dat ick v altijd tinder eeuwicheydt mach kennen, beminnen, eeren, ende verheffen, hier ende inder eeuwicheydt der eeuwicheden. Nv voortaen soo begheer' ick uwe Majesteyt altijdt voor ooghen te hebben, ende te dienen, ende allen uwe creaturen, want ghy't aen my meer dan verdient hebt. O wesen

alles wesen, wie kan begrijpen dat ghy zijt gheweest in allen tijden altoos gheheel in alle plaetsen, in v wesen, in v presentie, in uwe grootheydt onbeschreuen. Ghy omcinghelt ende vervult alle creaturen, ende + sonder wtreycken is uwe teghenwoordicheydt verre verheuen bouen den oppersten Hemel. Maer want ghy my o Heere naer uwe Godtheydt altijdt teghenwoordich zijt, ende sonderlinghen nv oock door uwe heylighe menscheydt: hoe komt dat ick van uwe teghenwoordicheydt my anders niet en verandere, ende v en vreese? waerom en booghe ick niet nacht ende dach mijne knien voor uwe heylighe presentie, + want ghy voor my altijdt teghenwoordich staet? waerom en verblyde ick my niet met groote vreuchde, als ick voor seker wete, dat ghy o Bruydegom mijnder zielen, altijdt staet voor mijne ooghen? waerom en worde ick niet met groote liefden tot v ontsteken, in uwe wonderlijcke presentie? waerom en verandere ick niet in my seluen door berrende minne tot v mijnen Heere, ende mijnen al? waerom begheer' ick o alderschoonste andere dinghen te sien, te hooren, te gheuoelen, ende tot andere blijdtschappen my te keeren, als ghy (o hemelsche vreuchdt) altijdt ontrent my zijt? waerom en spreke ick altijdt niet met v, ende ontlaste my van alle saecken, als

ghy altijdt by my sijt, mijn hope, mijn liefde, mijn ghenoechte, mijnen troost, mijn glorie? Wat mach my ghebreken als ick v mijnen Godt altijdt in ende by my teghenwoordich hebbe? ende v de fonteyne + van alle deuchden besloten drage in't binnenste mijnder herten? Ende al ist dat ick v niet lichaemelijck en sien, 't behoorde my genoech te sijn, dat ghy stantvastelijck met uwe heylige Godtheyt altoos by my blijft: Wat begheer ick eenich gheselschap te maecken met sterfelijcke creaturen: als ick v mijnen Godt, mijnen beschermer altijdt mach by my hebben, ende ghebruycken? O onsalighe blindtheyt der onghevalligher menschen herten, die Godts teghen-woordicheyt over al niet en kennen, noch in sijnder soete presentie hun deurgaens niet en verblijden! Ick dancke v lieue Heere, dat ick nv weete wat ick doen sal. Ick wille my verblijden in u mijnen Heere ende mijnen Godt, die in my is: ende in niemandt anders en wil ick rusten, dan in v mijnen Heere ende al. Ick en wille van niemant spreken, noch dancken, noch sorghen, als oft niemandt, anders in de werelt en waere, dan mijnen Godt, ende ick. O kracht der krachten! o leuen alles leuen! o Vader der gheestelijcker gheboorten! en laet niet toe, da tick eenich dinck beghere oft lief hebbe, behaluen v. O waer-

achtich Godt ende mensch, Christe Iesu, wien ick nv waerachtelijck in v heylich Sacrament ontfanghen hebbe, doet my toch van uwe almachticheydt hoochelijck gheuoelen, wijsselijck spreken diepelijck begrijpen. Door uwe wtvloeyende goedtheyt soo is allen dinck geschapen: ende ghy hebt de macht, buyten dese werelt noch ontallijcke werelden te maecken, beter ende schoonder dan dese is, allen dinck is uwe almoghentheydt onderdanich, ende niemandt en kan wederstaen de macht van uwe almogentheydt. Uwe almoghentheyt + eeren, de krachten der Enghelen, vreesen de duyuelen, verheffen de rechtveerdighe. Hoe komt dan o Heere dat ick dese mach niet en ontsien, maer ben altijt uwer almogentheyt rebel ende wederspannich? O schoone soeticheydt der goddelijcker patientie, dat ghy alsoo verdraeght ende door den vinger siet mijne boosheydt, ende seer groote hertneckicheydt! Waer van ick v bedancke wt den grondt mijns herten, ende wt alle krachten mijnder zielen. O hoe deuchdelijck, hoe soet, hoe vriendelijck, hoe ghenadich thoondt ghy v te wesen, o fonteyne der bermherticheydt! dat ghy toelaet van ons versmaet, veronghelijckt, verworpen te sijn! Ick bidde v Heere door uwe almachtighe moghentheydt keert toch ons erebelle

willen tot uwe ghenaedighe soeticheydt: + ander smoeten wy steruen onsaelich beuanghen in onse hertneckicheydt. Och hoe wonderlijck zijt ghy God almachtich! want ghy zijt een Zee, eenen afgront van alle krachten, van alle virtuyten, van alle bermherticheden. O hoe vol wonders zijn allen uwe wercken, ende hoe seer te prysen! wie kan begrijpen dat ghy o alderschoonste met Godt den Vader, ende Godt den H. Gheest, de schoone werelt met al datter in is van niet gheschaepen hebt? ende in allen haere perijckelen aldus wijsselijck altijdt hebt gheregeert? wie kan te vollen gheprijsen de fraeyicheydt der Hemelen, de schoonheydt der Sonnen, ende der Mane, de influentien der Sterren, ende der Planeten? wie kan begrijpen hoe diep ghy zijt in uwe oordeelen? hoe oueruloedich in uwe bermherticheden, hoe strenghe, ende + hoe ghenaedich in loon oft straffe te geuen? wie verwandelt de tijden? wie verandert de natien? wie permuteert ende ouerset de Koninckrijcken, dan ghy Heere door uwe hooghe moghentheydt ende almachticheyt? Al ist dat ghy dese wondere wercken doet: noch hier-en-bouen soo zijt ghy alleen die ons wterste eynde heymelijck stiert, 'tsy totter eeuwiger glorien, oft eeuwigher vlammen: naer dat wy ons schicken ende voeghen naer uwen alderliefsten

wille ende wel-behagen. O eeuwighe wijsheyt! want ghy alsoo wijs, almogende, ende alwetende sijt, in allen uwe wercken, ende alsoo wonderlijck in allen uwe raeden, soo regheert toch onse herten, ende onse vijf sinnen, ende voechtse naer uwen alderliefsten willen, ende en laet toch niet toe, datse dyt van v af-wijcken, maer datse v altoos moghen ende moeten aenhanghen ende aencleven, Amen.


Vorige Volgende