'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

[p. 746]

Het hondert en seven-en-twintighste Liedt, Hoe dat den Mensch zijn eyghen wijsheyd moet af sterven, sal hy Gods wijsheydt deelachtigh worden.

Op de wijse: Het hooghste goedt.

Myn Vriendt draeght u ootmoedigh stille,
Soo sult ghy doen nae Godes wille:
Wilt u vermeten niet // te weten yet,
Als onnoosel slecht // dan kan Gode recht
Als onnoosel slecht neerdalen,
En met zijn Gheest u heel doorstralen.

Waer mensch vermeynt noch yet te weten,

Daer zijn verborghen Gods secreten,

[p. 747]

 

Want hy de wijsheydt is // seecker en wis;

 

Hy bloeydt in ‘t ghemoedt // lieffelijck en soet,

 

Hy bloeydt in ‘t ghemoet sachtmoedigh,

 

Met sijn ghenade overvloedigh.

 

Waer Godes Gheest heeft zijn regieren,

 

Daer gaet den mensch nae Godts bestieren,

 

Wt liefden is den ganck // niet uyt bedwanck,

 

Maer uyt vrye wil // gaet hy bly en stil,

 

Maer uyt vrye wil betreden

 

Gods wegh: en komt alsoo in vreden.

 

Godt heeft ghewillighe Dienaren,

 

Sy dienen hem sonder bewaren.

 

Sijn lieve soete stem // is Honigh-sem,

 

Soo het Gode voeght // soo ist haer genoeght

 

Soo het Gode voeght te draghen,

 

Soo ist haer lief en welbehaghen.