'tGheestelijck Bloem-hofken

Beplant met veel lieflijcke Bloemkens, van verscheyden Coleuren, tot dienst van alle Liefhebbers der Cantijcke soetgeurigheydt

Het hondert en negentiende Liedt,

Op de wijse: O Schoonste Personagie.

Door goedt, en quaet gheruchte,
Is slaegh’ geweest der Christ’nen loop op Aerden,
Vol strijdt en onghenuchte,
En blyven salt wel soo; vrienden vol waerden:
Ons Prins en hooft // (dit recht ghelooft)

[p. 707]

 

Is oock soo voor ghetreden:

 

En zijn ghesonden // die oock van quade monden,

 

Veele leeden.

 

Of o9ns dan moet ghebeuren,

 

Smaet, achterklap, last’ringh, en quaet vermoeden,

 

In plaets, van daerom trueren,

 

Of moedeloos vertsaghen // laet eens spoeden

 

Met ernst en vlijdt // om t’aller tijdt,

 

Te dienen soo den Heere,

 

Dat ‘t Christen wesen // in ons kan sijn ghelesen,

 

‘t Zijnder eere,

 

Als wy ons doen en laten,

 

In kracht, (en niet gheveynsdlijck) daer heen wenden:

 

Om ‘t boose staegh te haecken:

 

Om deuchdelijck ons leven hier te enden:

 

Om wassen in // (verstaet den sin)

 

‘t Gheloove aenghenomen:

 

En daer beneven, om blyven al ons leven,

[p. 708]

 

By den vromen.

 

Al wordtmen dan versproken,

 

Veracht, versmaet, al moetmen (seg ick) hooren,

 

Te staen ghekreuckt, ghebroken:

 

Inhet gheloof: jae dat men heeft verlooren,

 

Het vaste merck // van Godes Kerck,

 

Onheylsame, vervallen,

 

Die niet bequame // tot ampten yet van name,

 

Zijn met allen:

 

Daer is niet aengheleghen,

 

‘t Versekert vry ghemoet sal dan ghetuyghen,

 

Hoe dat wy sijn gheneghen,

 

Naer Christi Leer, ghehoorsamich te buygen,

 

Of wy schoon niet // en dorven yet,

 

Werck-dadich helpen pleghen,

 

Daer ons ghewisse // in heeft bekommernisse,

 

Wel ter deghen.

 

In lijdtsaemheyd med’-lijdich,

[p. 709]

 

Verdraghen, is in desen dan het beste,

 

Want ‘t waer yver ontydich,

 

Te dringen soo, dat daer de rust in ‘t leste,

 

Om storen souw // of worden flouw,

 

En traghe, sou oock schaden,

 

In liefde vierich // te blijven wel manierich,

 

Is gheraden.

 

Prins wilt dit simpel dichten,

 

Dat slecht en recht, ghedaen is elck ten goede,

 

Op hoop, oft yet mocht stichten,

 

Ten besten duyden, en voorts als de vroede,

 

Ghebruycket dit // nae mijn oogh-wit,

 

‘t Sal u tot nut ghedyen,

 

En wilt de streken // van het verachtelijck spreken,

 

Vuldich lyen.